LIEVE SOFIE

Gisteravond zag ik Sofie in ‘t Veld die werd bevraagd over de enorme bedragen die ze alleen al met declaraties in het Europarlement opstrijkt. Vandaar dat ze het werk aldaar, ook al bijna 15 jaar, met veel liefde en inzet doet.

Inderdaad ik schrok ook van die bedragen, maar het zal net als met de heren Graus en Hiddema bij ons, gewoon met(niet eens) een sisser af lopen (zie mijn bewering van 24-4 nr. 4821). U weet net als ik waarom.
Sofie zei het voor de camera zonder met de ogen te knipperen – iedereen krijgt dat hoor. Ze heeft daarin gelijk en hoeft dus ook helemaal niet met de ogen te knipperen. Zo werkt dat nu eenmaal in de ambtenarij en misschien wel in veel meer sectoren en ze willen dat natuurlijk ook zo houden( gewoon een extraatje). Ze lieten nog even een stukje interview zien, waarin een journalist (ik meende van Geen Stijl) een Italiaanse Europarlementariër ondervroeg. De man kwam ‘s avonds even langs om acht uur, om snel zijn handtekening te zetten op een aanwezigheidslijst om zo, zo’n dikke 300 euro op te strijken.
‘Maar u was vandaag helemaal niet aanwezig?’ vroeg de journalist. De man begreep het niet. Na het nog duidelijker uitgelegd te hebben, dat de man het geld opstreek voor iets wat hij niet had gedaan, werd de man erg kwaad en liep uiteindelijk na een bijna handgemeen weg.

En nu denkt u waarschijnlijk, dat ik ga zeggen wat een boeven – nee dat doe ik niet. Denk gewoon het uwe ervan. Wat ik wel kan zeggen dat het in alle geledingen zo werkt van hoog tot laag.
Ik kan u nog enkele voorbeeldjes geven van wat dagelijkse praktijk is. Helaas betreft het voorbeeldjes uit het lagere segment. Als men vroeger bij ons (semi - ambtenarij) een dienstreisje moest maken declareerde men ook de hoogste kosten bijvoorbeeld een treinreis en stapte in plaats daarvan met z’n vieren in een dieselauto. Zo werd iets extra ‘s verdiend. Je mocht een maaltijd vergoeding declareren maar at gewoon je eigen broodje. En dan was het van: ‘Verdorie het bonnetje weer vergeten.’ Soms hoefde dat niet eens ingeleverd te worden.

Bij ons gebeurde het een keer dat de chef aan een collega die ergens heen moest, vroeg: ‘Ik zie dat je een maaltijd hebt gedeclareerd. Heb je die ook echt gehad?’ Later verklaarde hij een keer tegen diezelfde collega dat toen hij daar en daar heen moest, hij gedurende de middagpauze op het plaatselijke kerkorgel mocht spelen – hij kende de koster. Toen die collega de declaratieformulieren naar de afdeling personeelszaken moest brengen zag hij dat die chef zelf ook wel degelijk maaltijden declareerde.
Ach laten we eerlijk zijn, iedereen speelt het spelletje mee zolang je er van kunt profiteren. En of je nu hoog of laag in het boompje zit – de verleiding is te groot om niet mee te huilen met de wolven. Wolven zijn we uiteindelijk allemaal, anders word je opgegeten.
Het is gewoon iets menselijks en niets menselijks is ons vreemd. Soms werd je er zelfs op gewezen, om dit en dat wel te declareren – verdorie geen spelbreker wezen, dat valt op.
Jullie, – Sofie, Hiddema, Graus, die Italiaanse meneer – hebben, ook al vind ik het getuigen van moreel verval, gewoon gelijk. Als de gelegenheid wordt geboden (daar zit de fout) doe je dat toch. We zijn toch gewoon mensen.

En toch ergens voel ik me nu een goochelaar die de truc van een collega uitlegt. Nee hoor grapje, want ik weet dat ze zullen zeggen – dat is al een heel oude.

sofie europarlement europarlement declaratie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 95