Politiek maakt er een potje van
Naar aanleiding van een gedicht dat ik schreef en deelde met een aantal mensen via WhatsApp, belde een oud-buurman mij op. Wij hadden elkaar lang niet gesproken en raakten in gesprek over allerlei items van wat er zich momenteel in de wereld afspeelt en dus ook de huidige chaos in eigen land op politiek gebied.
Hem deelde ik mede dat ik mijn lidmaatschap van de Partij voor de Dieren heb opgezegd naar aanleiding van een telefoongesprek dat ik had met een Tweede Kamerlid van de partij. Omdat mijn hart daar niet meer ligt, heb ik de afgelopen Europese Verkiezingen ook niet op deze of enige andere partij gestemd. Om toch het recht van de vrouw om te mogen stemmen recht te doen heb ik wel blanco gestemd. Mijn inziens verkwanselen de partijen onze stemmen en ik zou niet weten wie mijn stem waard is op dit moment. Een partij moet deze verdienen.
Een visie zou kunnen zijn als het gaat om stemmen dat indien je blanco stemt er wordt gekeken naar de hoeveelheid blanco stemmen in totaal en dat deze dan een lege zetel (of meerdere) vertegenwoordigt. Of om eigenlijk nog verder te gaan, er zou moeten worden gekeken naar de opkomst. Nu is het zo dat ongeacht de opkomst er 150 zetels beschikbaar zijn. Het zou een optie kunnen zijn dat men kijkt naar het percentage van de opkomst en indien dit 60% bedraagt er maar precies zoveel procent aan zetels actief mogen zijn en natuurlijk wordt dit aangevuld met eventuele blanco stemmen. De lege zetels zouden dan ook een functie moeten krijgen inzake stemmingen binnen de Tweede Kamer. Hoe dit er dan precies uit zou moeten komen te zien, de functie van de lege zetels, dat heb ik nog niet helder. Het zijn maar wat gedachten. Ik nodig een ieder uit om hierin mee te denken. Het is een signaal aan de politiek.
Hoe mooi zou het zijn als het huidige kiessysteem en het functioneren van de Tweede Kamer hervormd kan worden. Een vooruitgang zou al zijn wanneer bijvoorbeeld moties en amendementen blanco worden ingediend. De voorzitter van de Kamer of een hiervoor aangewezen persoon, niet partijgebonden, leest ze voor. Alleen deze persoon weet wie de indiener is. Zo voorkom je het ego- en partijbelang waardoor voorstellen vaak sneuvelen. Na de stemronde en uitvoering van de motie wordt pas openbaar wie de indiener is geweest. Het moet om de inhoud gaan, niet om de poppetjes.
25 november 2024
hotmail.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: politiek
Tweede Kamer
238
Geef je reactie op deze inzending:
Politiek
politiek, politiek, politiek
ik ben er niet, ik ken ze niet
refreinregels van een lied
er is nog niet veel veranderd
nieuwe pionnen in hetzelfde spel
van zeggen en ontkennen
pleiten voor goed bestuur
dat kan maar met medeweking
kabinet en oppositie
de eeuwige strijd
wat straalt het beste af
op ego en partij
gedesillusioneerd
zijn inmiddels velen
van het beloofde land
is nog weinig sprake
het gekrakeel weerhoudt
de belangrijke mensen
orde te scheppen in chaos
het werk lijdt eronder
moties worden ingediend
eigen inbreng eerst
veelal wassen neuzen
weer een op de plank
borstklopperij
wat wij toch allemaal doen...
stem de ander weg
pluche kleeft aan menig kont
Dat de politiek er thans een tamelijk ongeloofwaardige rommeltje van maakt, is al in vele media beschreven. En vanwaar ineens de plechtige zin: 'Hem deelde ik mede(...)'? Daarna volgt het opzeggen van een lidmaatschap van een politieke partij op basis van een telefoongesprek, hetgeen daarna niet wordt verklaard. Ja, omdat 'haar hart er niet meer ligt'. Oh nee, dat behoort tot de kwestie van stemmen voor Europa. Daar stemt zij dapper blanco, waarvan de werkelijke betekenis mij helaas ontgaat.
Of het moet dat 'verkwanselen' zijn van 'onze stemmen'. Wat dat dan ook in de praktijk van de politiek mag betekenen. Wat de schrijfster in het een na laatste alinea onder 'visie’ verstaat, gaat over in een voor mij onnavolgbare redenering over blanco stemmen. Nu ja, zo schrijft Jet, 'het zijn maar wat gedachten'. Sterker nog, Jet meent in alle ernst, dat zij 'een signaal aan de politiek geeft'. Zowel Johan Remkes als Kees van der Staaij (SGP) gaven eerder in commissies enorme doorwrochte voorstellen om het parlementaire stelsel eens te herzien. Gelukkig komen daar nu de gedachten van mw. Rood bij.
Het mooie van het systeem is dat de partijen altijd compromissen moeten maken. Drees noemde dat ooit 'gehate compromissen', maar het leidt er wel toe dat er met meer groepen rekening wordt gehouden dan in systemen waar slechts twee partijen zijn die elkaar de dood in kunnen vechten - zoals in de VS.