Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Drenkeling

Ik zou mij druk kunnen maken over een boekenprijs voor vrouwen, de zelfingenomenheid van Peter R., dat duffe portret van Beatrix of de gevoelige keel van Linda Lovelace, maar ik had belangrijkere dingen te doen.

Het stormde en vanachter mijn raam zag ik hoe windvlagen de gracht deden kolken, schuimkoppen tevoorschijn toverden en zo nu en dan een vreemde nevel metershoog deden opwaaien. Het was beestenweer in meer dan de figuurlijke zin.

Mijn oog viel op een man die met klapperende capuchon tegen de wind leunde, terwijl hij met zijn mobieltje iets aan filmen was in de gracht. De hoofdrol in deze klein film was weggelegd voor een Turkse tortel die te water was geraakt en met uitgestrekte vleugels een catamaran nadeed om niet te verzuipen.

Het was een wreed tafereel. Duiven zijn geen zwemmers en zo midden in de gracht was de verdrinkingsdood onafwendbaar. Terwijl een man op de kant die ondergang stond te filmen en een ander achter het raam stond toe te kijken.

Ineens duwde de stroming de duif richting overkant en stak de filmer zijn telefoon in zijn zak. Hij was zeker van plan het beest uit de golven te tillen, ware het niet dat de duif zich onder de achtersteven van een forse boot leek te verschansen buiten zijn zicht. De man keek wat over de rand, zag niks, stak zijn handen in zijn zakken, keerde om en vervolgde zijn weg. Wind in de rug.

Na wat gedobber en enkele bijna-kopje-onders vond het duifje een tweede adem en in een armoedige borstcrawl stak het de gracht over. Mijn kant van het water.

Ik schoot mijn schoenen aan en rende vier trappen af. Bij de kade deed het beest een kansloze poging om vanuit het water op te stijgen en verdween toen achter een bootje. Geknield op het wankele vaartuig deed ik een greep in de golven. Hebbes. Als een volleerd duivenmelker had ik de tortel in één hand, staart vleugels en poten bijeengevouwen.

Thuis zette ik het uitgeputte beest in een doos. Bij het loslaten zat zijn halve verenkleed aan mijn handen. Duiven zijn niet alleen slechte zwemmers, ze kunnen ook niet tegen water.

Later op de avond haalde mijn lief de duif uit zijn doos. Hij liet zich gewillig vastpakken, maar op schoot zitten is meer iets voor katten. Het beest fladderde wat, vond een stoelleuning, dofte zich op en bleef daar de rest van de avond rustig zitten. Was het tamheid, was het shock? Hij leek totaal op zijn gemak.

En terwijl de wereld om ons heen discussieerde over boekenprijzen voor vrouwen, Anton Corbijn uitlegde wat er wel bijzonder was aan het staatsieportret van Bea, Plasterk zich net niet verslikte in Deep troath en de blaaskaak Peter R. niks zei (maar toch alles), keken wij vertederd naar onze drenkeling. Er zijn tenslotte belangrijkere dingen in het leven.

Schrijver: Harry van Dooren, 2 februari 2008


Geplaatst in de categorie: dieren

4.3 met 7 stemmen 369



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Frank
Datum:
2 februari 2008
Email:
Frankfvankeerenhotmail.com
Ik zal er aan denken en me inhouden zondag, als Feyenoord zijn zepert aldaar te pakken heeft Harry ;-)

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)