Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Mensapen

Ben je aap in een dierentuin, dan is je kostje gekocht. Aandacht in overvloed. Het beste eten, een kostbare medische verzorging waar de gemiddelde Afrikaan alleen maar van kan dromen. En ga je dan op hoge leeftijd toch dood, dan wordt er een fantastische uitvaart geregeld door de staf van de apenafdeling. Ik doel hierbij op Ah Meng. De orang-oetan die afgelopen vrijdag op 48-jarige leeftijd in de Singapore Zoo is overleden.

Eerst hebben de nabestaanden afscheid mogen nemen en vervolgens stonden meer dan 4000 mensen in de rij om de laatste eer aan de aap te bewijzen. Uiteindelijk is het dier begraven. Het zou me niet verwonderen wanneer hier ook nog, afhankelijk van de door de terminale aap opgegeven voorkeur, een geestelijke of een humanist aan het graf heeft gestaan om een paar mooie woorden te spreken.

Mag je dan potdorie als aap niet eens meer aap zijn? Gewoon doodgaan en begraven worden net zo als dat bij die andersoortige dierentuincollega’s gebeurt. Pinguïns, stokstaartjes en zelfs de koning aller dieren, de leeuw, krijgen niet zo onmenselijk veel laatste eer toebedeeld. Sterker nog, de gemiddelde mens heeft minder rouwenden om zijn graf staan dan Ah Meng.

Wat is er nou zo bijzonder aan zo’n orang-oetan? Wat heeft dat beest wat een mens niet heeft? Oké, het zijn mooie beesten, maar ik vind een mens echt mooier en aantrekkelijker dan een orang-oetan met zijn lange armen, zijn korte dikke beentjes en zijn grote snufferd. Een ding moet ik toegeven: ze hebben mooie ogen. Maar wat heb je aan ogen waarvan je niet eens in de poppetjes mag kijken. Want voor je het weet ben je een uitdager. En springt zo’n beest dan uit zijn vel en daarmee uit zijn omheinde verblijf om je te grazen te nemen, dan moet je niet zeuren. Eigen schuld, dikke bult.

Nee, ik zie er weinig aantrekkelijks in. Het zijn vlooienbalen die heel aardig met elkaar in de weer kunnen zijn om dat ongedierte te verwijderen. Ze doen dingen en plein publiek waar ik mijzelf voor zou schamen. Van het onschuldige neuspeuteren, via ongegeneerd aan de anus krabben tot seks in de buitenlucht.

Mijn conclusie: het zijn echt geen mensen en ik voel dan ook geen enkele verwantschap met een orang-oetan.

Laat die beesten toch in hun waarde. Een dier is een dier en blijft een dier. Want we slaan door beste mensen. Dierenpsychiaters, modelijnen voor honden, tandartsen voor onze huisdieren. We proberen van dieren mensen van te maken.

Het lijkt er verdraaid veel op dat wij niet tevreden zijn met onszelf en met elkaar. Ik hoorde laatst iemand zeggen: Hoe meer ik naar mensen kijk, des te meer ik van dieren ga houden. Kijk dat bedoel ik. We vluchten in de dieren bij gebrek aan een menselijke wereld. Triest!

Schrijver: Happyturf, 17 februari 2008


Geplaatst in de categorie: dieren

3.0 met 4 stemmen 435



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Watze Elgersma
Datum:
18 februari 2008
Email:
w.elgersmahetnet.nl
Tja, na al die kamervragen van de Partij voor de Dieren weet ik het ook niet meer. Mag je nog wel 'vallen' voor de reebruine ogen van Femke? Of voor de blauwgrijze ogen van Marianne?
Of gaan we met z'n allen voor Poes van Alina?
Onze wereld wordt een beestenbende!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)