Tuinpiraten.
Sinds we de tuin hebben uitgebreid, heb ik regelmatig nachtelijke tuindromen. Best aardig, zult u denken, zo dromen over je nieuwe, kleurrijke borders terwijl je dartel tussen de vlinders huppelt.
Niks leuk aan. Mijn tuindroom is een nachtmerrie. Een gruwel in episodes waar telkens een nieuw huiverend stukje wordt aangebreid.
In het begin zaten ze met z’n drieën gezellig te keuvelen op de bank, achter in de tuin. Onbekenden. Vreemden die onaangekondigd mijn tuin waren binnengewandeld. Ik deed mijn schoenen aan en wandelde rustig naar buiten. Ik vertelde het drietal beleefd dat ze zich op privé terrein bevonden en wees naar het wandelpad, twee weilanden verder. Ze excuseerden zich en gingen weg. Ik blij.
Niet voor lang.
Rond aflevering vijf groeide hun aantal. Ze negeerden de veldweg, doorkruisten de weilanden en sprongen zomaar over de lage omheining, recht onze nieuwe achtertuin in. Ze werden brutaal, prutsten aan de bloemen en slenterden tegen hun zin naar buiten. Ik kreeg steeds meer moeite om hen weg te werken.
Enkele nachten later eigenden de tuinpiraten zich elk plekje in de tuin toe. Zelfs de bloemenwei, die in mijn droom fleuriger bloeit dan in werkelijkheid, werd als ligweide gebruikt. De picknickmand werd bovengehaald en kinderen speelden met de bal of reden met hun step kriskras door de tuin.
Sinds aflevering twintig doe ik mijn schoenen niet meer aan, maar ren ik in pyjama brullend de tuin in zodra ik in mijn tuindroom stap. Ik vervloek hen. Ze trekken er zich niets van aan. Ik ben lucht: een inhoudsloze pyjama die aan de wasdraad hysterisch bengelt.
Enige tijd geleden trad er verandering op in het droomscenario. Mijn tuin was niet enkel meer een ‘park toegankelijk voor publiek’; hij kreeg de status van educatief terrein. Sindsdien metst een groepje leden van een natuurvereniging muren rondom de houtril die, volgens hun leider, dan pas een échte houtril wordt. Kleuterjuffen laten hun uitbundige klasje bossen margrieten plukken: margrieten die het in mijn tuin steeds laten afweten maar die in mijn droom florissant bloeien. Mijn serre wordt door aspirant leerkrachten biologie leeggehaald. Elke zaailing of stekje wordt meegenomen als didactisch materiaal. Om het nog leuker te maken worden er ook lessen bloemschikken gegeven met als thema ‘pluk de dag’. Pluk mijn tuin, dus.
Een nachtmerrie!
Een mentale beproeving, en sinds de laatste droom ook een aanslag op mijn huwelijksgeluk. Na het ganse zootje toegeschreeuwd te hebben dat ze moesten ophoepelen, zag ik in de verte mijn man bij een groepje stoere binken staan. Een seconde lang dacht ik dat mijn redding nabij was…, tot ik de kettingzaag in zijn handen zag en flarden van het geanimeerde mannengesprek opving, over de cilinderinhoud van de motor, de ideale lengte van het zaagblad en een eventuele demonstratie die mijn man zou geven. Ik schreeuwde mijn man toe dat die kettingzaag onmiddellijk het tuinhuis in moest, en dat hij me moest helpen. Hoe harder ik riep, hoe zwakker mijn stem werd. Hij hoorde me niet. Vanwege mijn benarde ‘pyjama wasdraad’positie kon ik geen stap verzetten. Toen ik dacht dat ik het bestierf, werd ik versuft wakker, stootte mijn slapende man aan en beet hem bitsig toe dat hij geen kettingzaag demonstaties in onze tuin moest houden, en dat ik om hulp had geroepen.
Hij wist van niets.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: humor
dromen
248
Geef je reactie op deze inzending: