Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Moderne doven

Onlangs mocht ik getuige zijn van de nieuwste vorm van kindermishandeling. Op Nederland 1 werd op sentimentele wijze getoond hoe 2 dove ouders hun kind graag doof geboren zagen worden.

Deze 2 kwartels waren zo blij met hun levenslange rust, dat ze deze met liefde doorgaven aan hun kind. Enige vorm van therapie was dan ook uitgesloten.
Grote blijdschap was er dan ook in gezinne Kwartel toen bleek dat de jongste telg ook met handen mocht leren praten.

De nieuwste vorm van kindermishandeling kan op grote sympathie rekenen van vele onwetenden in ons land. Ouderliefde te over kan rekenen op vele steunbetuigingen.

Mijn eerste gedachte was er één van aanklagen. In welke geest kan het opkomen een kind een handicap toe te wensen. Natuurlijk wilden ook deze ouders het beste voor hun kind, maar dan wel zonder oren. Men was in de veronderstelling dat niet horen het leven een stuk aangenamer kan maken.

Onlangs was ik in de riante positie een boottocht te mogen maken van Gorkum naar Utrecht. Halverwege (rond Ielerswoude) heb ik de boot stilgelegd en ben ik gaan luisteren naar het fluitspel van moeder natuur. Met mijn ogen dicht (als een kieviet) heb ik mogen beleven hoe de natuur communiceert, ontwaakt, sterft en weet ik wat nog meer. Het was prachtig. Na deze relativerende ervaring ben ik verder gevaren met een glimlach op mijn snuit.

Terug naar vanavond. Ik besefte dat ouders een keuze hebben gemaakt om hun kind deze momenten te ontnemen. Willens en wetens prefereert men een handicap. Wederom een relativerend moment....er zijn altijd gekkere mensen dan ik.

Lief klein doof meisje. Jij zal door het leven gaan zonder oren. Maar niet getreurd, ook jouw leven wordt prachtig. Ook jij zal genieten van vogeltjes en vriendjes. Maar nooit zal jij langs Ielerswoude varen, de boot neerleggen en getuige zijn van de creatuurtjes van moeder natuur. Daar zal je nog wel overheen komen, maar spijtiger vind ik het dat de wreedheid van de mens al zo vroeg hebt moeten ervaren.

Ik vraag je om iets te doen...gebarentaal het uit. Schreeuw met je handen. Geef mij 150 toeren per minuut, wapper alsof je leven ervan afhangt en neem mij mee in de achtbaan van je teleurstelling. Laten we nooit, maar dan ook nooit toegeven aan het egoisme van de moderne doven.

Schrijver: Vlek, 28 september 2008


Geplaatst in de categorie: moraal

4.1 met 10 stemmen 474



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Iris Van de Casteele
Datum:
28 september 2008
Email:
iris.aguirretigo.com.py
Een heel ontroerend, diepzinnig verhaal. Ik kreeg tranen in de ogen toen ik het las. Wees oprecht bedankt beste 'vlek'.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)