Schrijfster
Aarzelend komt ze naar me toe - tijdens een familiefeestje – ze leest weleens één van mijn columns, zegt ze, en die vindt ze best wel aardig, zegt ze, en ze schrijft zelf ook wel eens wat, zegt ze, misschien dat ik wel eens iets van haar wil lezen, zegt ze. Ze is de kleindochter van m’n broer, een lang en dun én erg mooi meisje, dat vooral opvalt door niet op te willen vallen. U kent ze misschien wel, van die typetjes die heel erg uitstralen: let maar niet op mij, maar ondertussen… als je haar ziet dansen!
Na de soep en voordat iedereen zich op het koud en warm buffet stort, maak ik – opnieuw - kennis met deze 14-jarige jongedame. Ze blijkt, ondanks wat lichamelijke ongemakken, behoorlijk succesvol te studeren aan het gymnasium! Ik had al van haar trotse grootouders begrepen dat we een regelrecht talenwonder in de familie hebben, maar deze prachtige puber heeft blijkbaar nog meer in haar mars…ze kan schrijven!
Want, een paar dagen later krijg ik via de mail 15 pagina’s tekst toegestuurd - een werkstuk voor Nederlands – dat ik in één adem heb uitgelezen. In een zeer eigen dagboekstijl neemt de schrijfster mij mee naar het leven van een 15-jarig meisje, dat worstelt met haar lichaam, met haar verliefdheid, met het opgroeien in een gebroken gezin, een meisje dat eigenlijk alleen maar lief en aardig gevonden wil worden en tenslotte dood gaat aan anorexia!
De schrijfster hanteert een stijl die zeer origineel is, mooie korte zinnen, heel direct van toon en getuigend van een groot inzicht in de leef- en denkwereld van haar leeftijdsgenoten. Natuurlijk, elke uitgever zal haar vertellen dat ze er meer dialogen in moet verwerken, meer karakterbeschrijvingen van de andere hoofdpersonen, meer sfeerbeelden over de omgeving, kortom, hoe je het plaatje nog wat meer in moet kleuren!
Maar ergens in het werkstuk - let op, dit wordt een boek! - beschrijft de schrijfster een dansscene, die ik met ontroering heb gelezen en herlezen, zo beeldend, zo mooi, halverwege de tekst zag ik geen letters en geen woorden meer, alleen nog maar twee dansende mensen. Tekst en taal werden beelden, en als je voor mij - taalfreak - letters tot beelden kunt maken, dan kun je schrijven!
Het is slechts een kwestie van tijd – daar ben ik absoluut van overtuigd – en dan ligt er een boek in de winkel (en niet bij De Slegte!) geschreven door deze (on)opvallende puber. En ik, ik heb iets unieks beleefd, ik ben getuige geweest van de geboorte van een schrijfster!
hetnet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: literatuur
Schrijfster
851
Geef je reactie op deze inzending:
Ik lees: 14 jarig meisje; dun; lichaamlijke ongemakken; verhaal dood 15 jarig meisje aan anexorexia.
Waarom wil de auteur ons per se naar loftuigingen leiden vanwege het prachtige verhaal en negeert de mogelijke donkere achtergrond?
Als het fout gaat, wie had het kunnen voorkomen?
Ben ik op afstand of kom ik in mijn bezorgdheid toch heel dichtbij. Ziet u dingen niet die ik wel heb mogelijkerwijze heb gezien? Ik ben geen zelfbenoemde psycholoog, maar wel iemand met een beoordelingsvermogen: ik ben werkzaam geweest in het vwo. En een vader bovendien.
Als het uw wens is dat geen mensen zich (onterecht) zorgen maken, zorg ervoor dat Elgersma zijn schrijfsels beter overdenkt.
Heeft u het epistel wel gelezen?
En u vindt dat er geen reden tot ongerustheid is?
Stel mij gerust, met argumenten en niet met verwijten.
Ze is 14 jaar en de wereld ligt voor haar open. Succes.
U baseert uw verdenkingen op speculaties. Heeft u het epistel gelezen? Kent u het meisje? Vindt u het eigenlijk niet moedig, dat zij haar verhaal heeft laten lezen? Denkt u, dat zij haar verhaal had laten lezen als zij werkelijk een eetstoornis had gehad? Ik denk het niet. Anorexia patiënten zijn erg op hun hoede en zullen hun geheim niet snel prijsgeven.
Ik denk dat u hier absoluut geen recht van spreken heeft, aangezien u niet over voldoende informatie beschikt om hierover te kunnen oordelen.