Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

W.

Nooit gedacht dat ik nog eens medelijden zou krijgen met George W. Bush. “De mensen hebben geen idee hoe zwaar wij het hebben”, verzucht zijn vrouw Laura aan het eind van de film 'W.' tegenover haar man. Die denkt er uiteraard precies hetzelfde over. Een geniaal fragment: Bush als slachtoffer in plaats van dader. Iemand die zich letterlijk van geen kwaad bewust is en echt het beste met de wereld voorheeft. Een onbegrepen genie bijna, blind voor de enorme erfenis die hij op alle fronten achterlaat.

Als kijker heb je haast met hem te doen wanneer een journalist informeert naar zijn grootste vergissing. 'Mister President' zoekt hakkelend en stuntelend naar een antwoord, maar blijkt niet te kunnen improviseren. Hij valt pijnlijk door de mand. “Nu even niet”, zegt hij tegen een medewerker die na de persconferentie met hem mee wil lopen. Bush wil even alleen zijn. Hoe symbolisch: de lange, eenzame aftocht van de machtigste man ter wereld die weer eens tegen zijn eigen beperkingen aanloopt.

Zo blijkt maar weer dat iedereen president van de Verenigde Staten kan worden en als het moet zelfs twee termijnen. Lange tijd was het een raadsel wat er toch moest worden van George Bush junior, het verwende rijkeluiszoontje dat niks wilde niks en niks kon. Behalve drinken dan. De fles mocht hij, tot ergernis van zijn vader, graag aanraken. Hij worstelde en kwam boven. Zag het licht, mede dankzij Laura. En zou de wereld in het algemeen en zijn vader in het bijzonder eens laten zien dat hij niet helemaal van gisteren was.

Dat de kleine Bush beperkte verstandelijke vermogens heeft, wisten we. Toch voert het te ver om hem alleen de schuld te geven van de puinhopen van acht jaar Witte Huis. Beslissingen om troepen naar Afghanistan of Irak te sturen neemt hij ogenschijnlijk snel en gemakkelijk, maar niet zonder zijn vertrouwelingen te hebben geraadpleegd. Schokkend is hoe weinig tegengas zij Bush (durven) geven. Nog schokkender: de achteraf onjuiste informatie van de inlichtingendiensten over de aanwezigheid van massavernietigingswapens in Irak.

Het getuigt van lef om een film te maken over een zittende president. Alleen als je Oliver Stone heet, kom je daarmee weg. Hij heeft een voor mijn gevoel zeer levensecht beeld geschetst van het presidentschap en het leven van George W. Bush. Josh Brolin lijkt ook nog op hem - knap gecast. De vraag is wel hoe de wereld eruit zou hebben gezien als 'Double U' aan het begin van zijn eerste termijn daadwerkelijk zou zijn gestikt in een pretzel. Anders, gok ik.

Schrijver: Quirijn Metz, 18 november 2008


Geplaatst in de categorie: film

3.8 met 5 stemmen 462



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)