Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Koffie-oorlog

Wat een begin van de week. Op weg naar mijn werk zie ik voor mij een collega rijden. Helemaal fout. Collega’s op het werk, dat gaat nog, want je moet tenslotte genoegen nemen met het onvermijdelijke. Maar als ik de deur weer uit ben wil ik terug naar een andere wereld, ver weg. Reizen is geen punt, maar de trein is geen optie. Vreselijk, je kunt de meest inventieve trucs uithalen om collega’s te ontwijken, tot er toch één opduikt en dan móet je gewoon samen die coupé in. Zit je daar een beetje ongemakkelijk naar buiten te staren en een beetje te kletsen. Natuurlijk over het werk.

Nee, ik kies liever voor een solo fietstocht en een enkele keer de auto. Drukte, gevaarlijke toestanden, files, ik vind het allemaal wel best. Maar een collega voor me, met nog drie kilometer te gaan, dat is erg. En dan juist die kerel met z’n idiote grappen altijd over koffie. Hij kan het gewoon niet hebben dat ik m’n eigen Senseo op de kamer heb. Die dwaas wil ik liever niet zien. Ik loer naar het achteruitkijkspiegeltje van de man voor mij. En ja, hij heeft mij ook al gezien. Ik voel dat hij mij aan zit te staren.

Ik moet afremmen. Verdorie die pesterige collega is in het voordeel. Inhalen is onmogelijk en hij weet dat. Hij rijdt langzaam naar het volgende verkeerslicht en laat bewust een gat vallen met de auto voor hem. Ja hoor, rood. Geweldig gedaan. Hier heeft-ie natuurlijk zelf ook last van, maar het genoegen dat hij mij er mee ergert moet groter zijn. Ik onderdruk de neiging om keihard te toeteren of te knipperen met mijn lichten. Ik wacht rustig af en kijk strak naar die ogen in het spiegeltje.

Groen, maar die verrekte collega blijft gewoon staan wachten! Ik doe niks, ik laat me niet kennen. Gelukkig, hij trekt op, treiterend langzaam. Ik volg en besluit mijn auto straks op een andere plek van de parkeerplaats te zetten. Hij zal wel zo dicht mogelijk bij de ingang gaan staan, nou dan loop ik vandaag maar wat verder. Ik zal wat rommelen in het dashboard kastje, totdat ik zie dat hij op weg is naar de ingang. Dat plezier gun ik hem wel.

Mijn moment komt nog. Want als ik hem deze week weer tegenkom bij de koffie-automaat, dan zal ik weer proberen die beker uit z’n handen te stoten. Net als vorige keer zal ik doen alsof ik zelf struikel. Ha, de collega weet het nog niet, maar die man geeft mij energie. Het is oorlog. Ik heb een mooi doel deze week en ik heb er zin in!

Schrijver: Rob Chevallier, 27 juli 2009


Geplaatst in de categorie: werk

4.5 met 6 stemmen 407



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
astrid
Datum:
5 augustus 2009
Email:
assepithotmail.com
en dan staat er een advertentie onder je column van Google over een..... koffie-automaat!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)