Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Huilen en lachen in Den Haag

Nee, dit gaat niet over politiek. Dit gaat over het leven zelf, over gewone mensen die dagelijks deelnemen aan hun eigen toneelstuk. Altans, zo kwam deze scène mij voor. Een momentopname uit het toneelstuk dat Leven heet. Het ging zo.

Ik zat op de fiets en zag links van mij op de stoep een man van rond de veertig lopen. Hij was modern gekleed en had een sjaal om zijn hoofd – opgebonden zoals de piraten vroeger deden; helemaal strak om zijn hoofd, een knoopje achterop.
Het eerste wat ik dacht was, deze man heeft kanker. Hij kijkt zo nors omdat hij boos is. Hij loopt zo hard om deze boosheid de baas te worden. Hij is buiten omdat hem dat goed doet. Ja, dacht ik, mannen krijgen ook kanker en worden natuurlijk ook kaal.
Ik wist dat ik gelijk had met mijn diagnose toen ik hem naderde en moest stoppen voor een verkeerslicht. Hij stond klaar om over te steken. Ik zag zijn donker omrande ogen, zijn ingevallen wangen, zijn bleke huidskleur en de felheid in zijn ogen. Hij was nog lang niet van plan de strijd op te geven.

Toen het voetgangerslicht op groen sprong kwam op datzelfde moment een kinderklas van de andere kant aanlopen. Veel kindertjes, allemaal tamelijk rustig, eigenlijk helemaal niet zoals het een kinderklas betaamt. Het waren er zoveel dat ik nu pas het aantal begeleiders zag – snel geteld één begeleider op vier kindertjes. En tot mijn vreugde zag ik dat de helft van die begeleiders verkleed was als clown. Clowns zijn altijd in staat een glimlach op mijn gezicht te toveren en toen ik daar zo glimlachend aan de oversteekplaats stond, zag ik dat dit bijzondere kindertjes waren. Ineens begreep ik hun stilte, hun kalmte, hun rust. Het waren alle klassen van de kleuterschool voor kinderen met medische problemen, van vlak om de hoek.
De man en de kindertjes kruisten elkaar op het zebrapad. In één beeld zag ik, voelde ik, hoe een drama je levensdagen kan beïnvloeden, maar dat je boven alles een deel blijft van de maatschappij.

En plotseling, op de achtergrond, bij de bushalte, zag ik waar het eentonige maar stemmige geluid vandaan kwam dat ik al die tijd had gehoord. Opgeschoten jongeren stonden, alsof ze dit tafereel met een eigen compositie begeleidden, te kijken en in trance te spelen op de trommels die ze onder hun armen hielden. Ze keken naar waar ik ook naar keek; die vrolijke clowns, de man met de piratensjaal, de stoet van stille kinderen.
En de bongo’s speelden voort.


Zie ook: http://www.paulinevanmunster.nl

Schrijver: Pauline van Munster, 29 september 2009


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.7 met 3 stemmen 354



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)