Voor de statistieken

Ik werd gebeld door het CBS – het Centraal Bureau voor de Statistiek. Of ik even tijd had om wat vragen te beantwoorden?
Ja hoor.
Leeft u binnen een twee persoonshuishouden? Ja.
Woont u in een koophuis? Ja.
Hebt u een betaalde baan? Ja.
Als snel werden de vragen op de financiële positie gericht.
Bezit u minstens twee paar schoenen? Uh ja.
Is één paar van die schoenen bestemd voor slecht, regenachtig weer? Ja.
Kunt u het financieel permitteren minstens één maal per maand vrienden of familie te eten te vragen? Ja.
Onderneemt u minstens één maal per maand iets buiten de deur? Een bezoek aan een bioscoop, een theater of museum? Ja.
Kunt u dat zelf financieren? Ja
Ik begon me vermogend te voelen.
Kunt u zich minstens één maal per week een maaltijd met vlees of vis permitteren? Ja.
Woont u in een huis met eigen voordeur? Ja.
Heeft uw huis een toilet? Uh ja.
Moet u dat toilet delen met anderen dan met uw partner? Nee.
Heeft uw huis stromend water? Ja.
Kunt u uw huis verwarmen? Ja.
Kunt u versleten kleding vervangen door nieuwe? Ja.
De vragen begonnen me nu te beklemmen. Sprak zij een oordeel uit? Hoorde ik hoon in haar stem? Gaf zij mij het gevoel dat ik mij moest generen voor zoveel weelde of was het mijn eigen schuldgevoel? Mijn verbazing over dat er ook mensen zouden zijn die deze vragen met nee moesten beantwoorden steeg met de seconde. Zaken die voor mij de gewoonste zaak van de wereld zijn werden me nu voorgehouden als waren ze een luxe. Ik werd stil van binnen en antwoordde timide. Mijn rijkdom steeg met ieder antwoord.
Of het dak lekte? Nee.
Of mijn kozijnen of vloer verrot waren? Nee.

Of ik overlast ervoer van buren of omgeving? Nee. Dan moest ik maar op het platteland gaan wonen.
En afval overlast? Nee. Af en toe een kapotte vuilniszak door meeuwen.
Inbraak? Nee.
Misdaad? Nee. Of je moet het uitgescholden worden voor Teef ook een misdaad noemen.
En als klap op de vuurpijl: kunt u zich minstens één maal per week een warme maaltijd veroorloven? Ik wilde zeggen dat ik me iedere dag van alles kan veroorloven. Ik kan kiezen wat ik eet, ik kan kleren kopen wanneer ik wil, ik heb meer dan twee paar schoenen voor de regen, meer dan twee paar voor de zon, meer dan twee paar voor anderen gelegenheden. Mijn vertier zoek ik binnen en buiten, met familie en vrienden, en daarna nodig ik ze uit bij mij thuis – meer dan één maal per maand. Ik wilde haar zeggen dat ik me zo onnoemelijk rijk voel. Ik wilde haar bedanken voor het gevoel van overvloed dat ze mij gegeven had. Ik ben een Goudhaan en ik zal nooit meer klagen.

Schrijver: Pauline van Munster, 27 oktober 2009

aanpaulinevanmunster.nl

statistieken klagen klagen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 5 stemmen 343