Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Ontlezen met Eppo

De bibliotheek moet los zien te raken van het boek zegt de directeur van de hipste bibliotheek van het land, Eppo van Nispen tot Sevenaer. In dit streven is de man zo succesvol dat hij er de hoogste prijs voor kreeg.
Hij leest zelf ‘in principe’ geen boek. Een goeie directeur, dat herken je aan zijn delegeren. Eppo laat bij voorbeeld voor zich lachen. De bibliothecarissen in Delft moeten minstens vijf keer per dag lachen op contract. Ook baanbrekend autonoom.. Zijn maatjes zeiden wat moet je in 's hemelsnaam in een suffe bibliotheek. Dat bepaalde hijzelf wel.

Aan de balie zichtbaar achter glas stelde hij merendeels mooie mannen aan om vrouwen tussen 30 en 60 de doelgroep binnen te lokken. Ook het versierobject uithangen laat een heer van stand voor zich doen. Eppo weet waar hij over praat. Hij was hoofdredacteur van Hart van Nederland voor een andere culturele instelling. Zo’n commerciële trendsetter waar dagelijks alles draait om de vraag of het kastje wel op de zender aan staat. Niet om overdracht van kwaliteiten achter de cijfers.

Zelf armlastig en geen directeur dacht ik slim te werken aan mijn eigen Eppogevoel. Er was een lezing van Machiel Bosman in de bibliotheek van Buitenveldert zag ik. Weet je wat, dacht ik, ik ga luisteren dan hoef ik hem niet te lezen.
In deze tijd van vervluchtiging gaat het om het snuiven, eindelijk had ik 't door. Ik kon weer bij de tijd komen. Je moet hap snap om je heen in letteren snuiven dan blijf je vanzelf bij. De jongeren doen dat met high quality via internet en andere supersnelle media en laat ik dat nu eens bij een verteller uit eigen werk doen.

Gratis want ik ben OBA-lid. Machiel Bosman, genomineerd voor de AKO-literatuurprijs met de historische roman 'Elisabeth de Flines', die tussen 1681 en 1746 bijna levenslang tegen haar vader streed.
Een steenrijke koopman in 18e eeuws Amsterdam zo vertelt Machiel die veel had te vererven. Die zijn stamboom puur wilde houden. Maar Elisabeth een vrouw met karakter viel op een knecht van pa. En ze blijven op elkaar vallen. Elisabeth krijgt een kind van hem maar pa pikt dat morganatisch gedoe niet. Spant rechtszaken aan, probeert zijn ontslagen knecht om te kopen. Echte liefde kortom, kom daaar nog eens om.

Machiel blijkt een droge verteller, hij lijkt wel een beetje op Simon Carmiggelt. De ironie druipt van hem af. Wat een hypocriet gekuip in die tijd. Ik zit me hevig kwaad te maken op die misselijk makende koopman. Zijn dochter, daarentegen is een mens naar mijn hart! Wat een schande die vader houdt niet van zijn kind! En Machiel doet koud neutraal, geen verlichte geest.

Hij zegt dat moet je zien vanuit de normen van toen. De vreselijkste familiebonje intriges en flessentrekkerij laat hij voorbij komen als de gewoonste zaak van de wereld. Het wordt steeds spannender. Maar als het er definitief om spant houdt hij op. Pauze, er moet wat te raden over blijven zegt de schrijver minzaam grijnzend.. Ik koop meteen dat boek, ik moet en zal de afloop weten.

Na de pauze begint hij echter te vertellen uit zijn ander nog wonderlijker boek, zo mogelijk nog wreder. ‘De polsslag van de stad. De Amsterdamse stadskroniek van Jacob Bicker Raije (1732-1772)’. Ongehoord, en niet zelf verzonnen. Oude stuff toegankelijker gemaakt zoals een goede historicus dat kan. Een dagboek, Bicker of eigenlijk Raije schreef op wat hij hoorde. Hij was nota bene zelf een saai type zegt Machiel. Waren we kort geleden echt nog zo gewelddadig in de rechtsgang, zo tuk op het kijken naar radbraak en ander lijfstraffen met massale oplopen voor terechtstellingen? Ja dus.

Ik ga weer voor de bijl. Koop en vraag weer om een opdracht. Thuis lees ik ze in één adem uit. En de rest van de week op droog brood. Beide boeken blijken daarna niet interessant meer voor de handel ook al heb ik ze puntgaaf uitgelezen. Ik zeg nog zal ik die bladzijde met zijn handgeschreven tekstje eruit scheuren tegen de antiquaar. Nee zegt hij, sorry boy dat is het nare van impulsinkoop. Je wilde de schrijver live in je boek en dat breekt je nu op. Maar troost je, hij blijft voor jou toch van onschatbare waarde.
De minkukel grinnikt.

Het dringt tot me door – zo kom ik ook nooit tot ontlezing. Het naadje van de kous moet ik leren loslaten. Om tot Eppo te geraken. Maar wil ik dat wel? Die verplicht lachende gezichten die nergens aan vastzitten, zoals aan kennis en liefde voor een bepaald soort literatuur. Dat is niet hip toch, je klanten vervelen, lastig vallen met wat echt goed is naar bepaalde maatstaven. Het gaat om opzuigen wat in een flits langs komt en weer los laten. In een mum van tijd oppakken waar je wat mee kunt. Op dat moment toch, want morgen is alles weer anders.

Daar kreeg Eppo een prijs voor, dat aanvoelen en uitzetten in een marktstrategie. In zo'n prachtig transparant multifunctioneel gebouw. En met fusies enzo. Top die toffe vogel maar ik word er depri van.


Zie ook: http://www.volkskrant.nl/...Bibliotheek_moet_losraken_van_

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 31 oktober 2009


Geplaatst in de categorie: internet

4.6 met 5 stemmen 541



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)