Hindoes & Hollanders
Ik koos ervoor om de verkorte weg te nemen en dat was over de stoep.
Mijn leeftijd en mijn moraal spraken deze onderneming tegen waardoor ik mij enigszins beschaamd en snel over het voetpad bewoog. Ik dacht nog dat ik het zou redden tot ik twee jonge Hindoestaanse meiden op mijn weg tegenkwam. Ik stapte half af, en al steppend vervolgde ik mijn weg, remmend om hen niet tegen de benen te rijden.
Een van de twee hoorde mijn aanwezigheid en draaide zich om.
Ze deed eens stap opzij. Ik dacht nog 'wat aardig'. En de andere zei; "Komt u maar gerust hoor mevrouw." Dit vond ik natuurlijk nog aardiger.
"Dank jullie wel," zei ik en vervolgde mijn weg.
En net toen ik op de trapper ging staan om weer door te fietsen hoorde ik de laatste zeggen: "Mevrouw met de rode-tomaten-kop!"
Ik geloof niet dat het de bedoeling was dat ik het hoorde. Want hoe gek ook, ze bedoelde het niet slecht. Dat hoorde ik aan de intonatie. Het was meer een constatering, een bevestiging van wat ze al eerder had geconcludeerd; Hollanders zijn lelijk. In ieder geval de rechtgeaarde, uit de klei getrokken volbloed Hollander met zijn roze huid steekt schril af in uiterlijk en formaat bij bijvoorbeeld deze fijn gebouwde, sierlijke Hindoestaanse meisjes. Zonder naar ze te kijken wist ik dat ze tien keer mooier waren dan ik.
Ik moest dan ook hartelijk lachen, uiterlijk in stilte, maar van binnen zeer luid.
Mijn leeftijd brengt met zich mee dat opvliegers aan de orde van de dag zijn en ik zal er vast weer een gehad hebben op het moment dat ik ze passeerde, ik voel die dingen niet meer zo bewust.
Toen ik thuis kwam had ik nog steeds een rode tomatenkop. En toen ik in de spiegel keek zag ik dat er ook nog rimpels van het lachen bijgekomen waren.
paulinevanmunster.nlGeplaatst in de categorie: vrouwen
mensen
421
Geef je reactie op deze inzending: