De pianoman

Terwijl de beroemde tenor aantekeningen maakt en de zanger zijn kunsten toont, doet op de achtergrond de pianoman zijn werk.

Makkelijk en snel wandelen zijn vingers over de witte en zwarte toetsen. Zijn handen hebben zichtbaar plezier in het spelen met de noten van Bach.
Hij stopt precies op het moment dat ook de zanger zijn laatste noot heeft gezongen.
Dit is afgesproken werk.

De Master leest op op wat hij heeft geschreven.
De pianoman legt zijn vingers klaar.
De piano speelt voor, de zanger haalt adem, de piano speelt, de zanger zingt na.
Feilloos sluiten de noten aan op de stem en kan de zanger leunen in het ritme dat wordt aangegeven. Moeiteloos zingt de piano voor wat de zanger kan volgen en gebruiken; de tonen, de maten, de klanken, de kleuren.
De pianoman kijkt naar de zanger, wacht op zijn adem, wacht op zijn tempo en begint wanneer hij ziet dat de zanger zingen wil.
Aan een knikje heeft hij genoeg. Een blik kan hem doen stoppen, versnellen of vertragen.
Hij geniet van de muziek en het paar dat ze samen vormen. Telkens wordt hetzelfde riedeltje herhaald, maar met geduld en aandacht wordt de leerling benaderd.

Ik heb maar één keer gezien dat de pianoman de hoofdrol speelde in deze dans waarvan de zanger de leider is. Eén keer, omdat de zanger even zijn toon was verloren en hij het één seconde niet wist. Hij hoefde niet eens naar de pianoman te kijken, want voordat hij zelf wist wat hij moest doen, raakte de pianoman met een teder gebaar de Hoge E aan die de zanger behoefde. En toen kon het gezang weer verder gaan.

Ik weet niet of het overal zo is, maar deze pianoman draagt de zangers op handen. Tedere vingers die precies voelen wat een stem wil. Ademloos heb ik zitten kijken.
Ik heb zijn gezicht niet gezien, maar zijn handen zal ik overal herkennen.

Schrijver: Pauline van Munster, 2 maart 2010

aanpaulinevanmunster.nl

piano

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 4 stemmen 292