Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Medelijden

De vijfjarige Niels klaagt over hoofdpijn. Dat deed hij wel vaker dus zijn ouders vermoeden niets ernstigs. Maar dit keer moet hij ook spugen. En weer. Als paracetamol en rust niet helpen, schakelen ze de huisarts in. Deze onderzoekt Niels maar vindt niets. De klachten herhalen zich. Pas maanden later lukt het zijn moeder om een neuroloog te consulteren. Niels blijkt een hersentumor te hebben. Zo groot als een sinaasappel.

Na een lange operatie met zenuwslopend wachten voor de ouders lijkt de ingreep in Niels’ hoofd succesvol. Niet alleen is de tumor verwijderd. Ook is een drain bevestigd in Niels’ schedel die het overtollig wondvocht moet afvoeren. Ontwaken uit de zware narcose. Ouders blij, patiëntje opgelucht. Maar de hoofdpijn komt terug. Doordat de drain te snel is opengedraaid zijn er adertjes in Niels’ hoofd gesprongen. Hierdoor zijn nieuwe bloedingen ontstaan. Voor de tweede keer in enkele dagen moet weer tot het openen van Niels’ schedeldak worden overgegaan. Daarna moet Niels nog vele behandelingen ondergaan. Zijn knuffel – een pluche giraffe – is steeds bij hem.

Dit verhaal las ik in ‘De Zorgzame Giraffe’. Het boek is geschreven door Ans, de moeder van Niels. Zij doet niets verhullend verslag van de lijdensweg van haar zoon. Op het moment van ontdekking van de tumor is hij een klein kind. Als het boek eindigt, is hij een jongeman van achttien.

Hij doorstaat zware operaties, helse pijnen, verminkingen, vele prikken en MRI scans, onderzoekingen met en zonder assistenten in opleiding. Slikt honderden pillen en poeders. Woont maanden in het ziekenhuis, maakt ontelbare ritten van en naar dokters die hem ondervragen, betasten, bekloppen.
Niels ondergaat zijn lot opgewekt en heldhaftig. Hij wil niets liever dan beter worden. Een normaal leven lijden. Meedoen. Erbij horen.

Niels, door zijn hersenziekte worstelend met concentratieproblemen, verlaat school zonder diploma. En zonder vrienden. Verwerft op zijn vijftiende toch een baan als vakkenvuller. Maar zijn baas vindt hem te traag en ontslaat hem. Niels huilt een dag lang.

Voor veel mensen is medelijden een achterhaald begrip. Het vergroot het lijden alleen maar, zeggen ze. En wat kun je aan echt lijden doen? Medelijden helpt toch niets?
Niels verdient een werkgever die hem begrijpt. Een baas met invoelend vermogen, compassie. Die kansen biedt aan jonge mensen die op achterstand zijn gezet door een kloteziekte.


Zie ook: http://www.gmuitgevers.nl

Schrijver: George Knottnerus, 2 april 2010


Geplaatst in de categorie: ziekte

4.6 met 8 stemmen 785



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)