Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Kadoe, de vredestichter.

We hadden een beetje mot met de bovenburen. Of als je het optimistisch benoemt, er was een discussie gaande over wel of geen bakfiets voor de deur.
De bovenburen hebben namelijk twee kleine kinderen. En wij wonen beneden, met de ramen op straat, een bankje en de scooter voor het raam waar we zelf op uitkijken.

Zo'n bakfiets is een mormel. Handig natuurlijk, maar eenmaal op de stoep blokkeert hij alle voetgangersverkeer. Maar goed, er is een mode gaande en het zal zeker makkelijk zijn je koters tegelijk te vervoeren naar de crèche, maar de stalling van dat ding? Als je op een bovenwoning leeft kun je hem niet mee de trap op nemen.

De vraag werd dus gesteld of wij ons bankje wilde weghalen zodat het ding daar kan staan. En met mijn vriendelijkste gezicht, we kunnen eigenlijk best aardig opschieten met elkaar als er niks bijzonders is, met een zonnig gezicht probeerde ik ietwat verlegen mijn grens aan te geven.

Mijn bankje is me heilig, vooral in deze tijd van het jaar waarop de zon nog midden in je gezicht schijnt zonder schade aan te richten. Ik heb er nooit bezwaar tegen gehad dat passanten en ook de bovenburen gebruik maken van dat heerlijke plekje. Mijn scooter staat met bout en schroeven vast, dus nee, ook dat was geen optie om te verplaatsen.

Een wens ging niet door voor onze bovenburen, en ik was de brenger van het kwaad.
Het was duidelijk dat het me niet in dank werd afgenomen. Er werd niet meegedacht of mee beraad over andere mogelijkheden - nee, de kous was af, geen reacties meer, de oorlog leek verklaard.

Maar wat schets mijn verbazing als ik enkele dagen later de trap naar mijn kamer oploop. Een jammerlijk geklaag komt mij tegemoet en als ik boven ben zie ik een jonge poes voor mijn kamerdeur. Het was onmiskenbaar de kat van de bovenburen die nooit buiten komt omdat ze op die bovenwoning wonen.
Hoe hij dan toch moet zijn ontsnapt om vervolgens mijn huis te kiezen en mijn deur in te lopen, moet met de hulp van de engelen zijn gebeurd.

Kadoe was het zoenoffer waardoor wij weer 'on speaking terms' moesten komen. Verloren dieren terugvinden opent altijd het hart. Van beiden partijen.

Bakfiets of niet, de vrede is weer in zicht. Maar het is Kadoe en de engelen die de eer van de vredestichters toekomen. Eerlijk is eerlijk, ik heb alleen gedaan wat me werd aangereikt - aanbellen met hun lieve huisdier in mijn armen en schamper melden dat hij zich bij mij voor de deur had geparkeerd. We waren blij, alle drie, een mens is niet gemaakt om ruzie te hebben.

Schrijver: Pauline van Munster, 13 april 2010


Geplaatst in de categorie: dieren

3.7 met 3 stemmen 396



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)