Het verhaal van de Veer.
De zon stond hoog aan de hemel, de warmte straalde van de struiken af en het stof van het pad kringelde bij iedere stap om mijn voeten. De wind kwam uit het oosten, wat bestendig weer betekende. Zo anders voelde ik mij van binnen.
Mijn auto staat al maanden te koop. Ik zit te wachten tot mijn lessen aan een instituut mogen beginnen. Ik wacht op de uitslag van een bloedtest. Kortom, het is een periode van afwachten.
Ik ben niet goed in afwachten. Als de dingen niet gebeuren in het tempo waarin ik het wil dan beginnen zich allerlei spookgedachten in mijn hoofd te vormen.
Maar dit keer wilde ik dat juist niet. Ik wilde het eens anders. In plaats van nieuwe plannen te maken dacht ik, draai het nou eens om. Laat de plannen nou eens jouw richting opkomen.
Ik wist dat ik gelijk had – in sommige perioden moet je dingen laten gebeuren, even niets doen, even afwachten in plaats van paniekerig maar in het rond te kijken en gijpen wat je grijpen kan. Hoh! Stop! Even niet!
Ik had gelijk wist ik, maar het verwende, ongeduldige kind in mij zeurde; “en wat doe ik dan in de tussentijd?”
Ik liep zwijgend door. Even was het helemaal stil in mijn hoofd. Ik volgde de kromming in het pad, liep langs de weelderige duindoorns en daar, midden op mijn weg, zag ik de zilveren veer liggen. Ik ervoer een schokje en stond stil. Het was een prachtige, lange penveer van een zilvermeeuw, glinsterend in het overdadige zonlicht. Hij had de vorm van een klassieke schrijfveer, zo een die componisten gebruikten om hun Libretto te noteren, of Shakespeare die er zijn Zomernachtsdroom mee schreef. Zo’n veer vond ik nu midden op het pad.
Het antwoord op de zeurderige vraag van het kind in mij werd mij duidelijk: schrijven. In de tussentijd dat je wacht dien je te schrijven! Schrijf wat je voelt, wat je ervaart, wat je denkt, wat je op je wandelingen tegenkomt, het maakt niet uit wat, maar schrijf! Dat was de ondubbelzinnige repliek op mijn stemming, verbeeld door de prachtige zilveren zeemeeuwenveer.
Vanaf dat moment ligt hij naast mijn computer en herinnert mij aan mijn taak.
paulinevanmunster.nlGeplaatst in de categorie: emoties
wandeling
443
Geef je reactie op deze inzending: