Bericht van de trotse wandelaar

Het is gelukt schat maar je sergeant-majoor zag zwaar af. En zit nu geradbraakt thuis. Regelmatig schiet er een spier in de kramp. Waarna ik opsta om minutenlang in de kamer rond te zwalken. Elke verovering heeft een prijs – wat jij!
Om 9.50 kwam ik van huis uit in Ouderkerk a/d Amstel aan. Geen vriend of familielid te bekennen! Dramatische opkomst bij drie afzeggingen! Terwijl ik toch alle recente feestjes afliep met een voor mijn doen uniek warme instraling.
Manmoedig meteen Sporthal Bindelwijk in om mij eenzaam in te schrijven.
Ik had de meute te vrij gelaten. Zo konden ze de beslissing tot het laatst uitstellen. Je ziet wat er van komt. Ik ben te goed voor deze wereld.

Oudsten van grote gezinnen moeten het niet van populariteit hebben, daar zijn we niet voor opgevoed. Wij dwingen het af met strenge kijkers en natuurlijk gezag! De gemiddelde jongere is immers ook eenmaal op leeftijd onbekwaam tot keuzen voor grote inhoudswaarden met reikwijdte. Zoals vandaag op een koude dag in mei! Enfin, je weet ik klaag niet. Daar sta ik boven.

Precies om 10.00 uur worden wij afgeschoten. De Ronde Hoep ligt uitdagend in nevelen gehuld voor ons. Deze polder is ontgonnen vanaf 1200 door sloten te graven in een web- of wielpatroon. Je ziet het vanuit de lucht: rechte slootjes komen samen in een hart. Rondom stromen de veenrivieren Bullewijk, Oude Waver, Waver en Amstel achter een dijk waarover we lopen. Een stiltegebied waarbij de route met de klok mee lang arcadisch blijft zolang je niet achterom kijkt. Alles is groen en vlak. Op de terugweg krijg je de stad, eerst vooral Amstelveen aan de overkant, weer in je beeld. Je loopt in de rondte dus.

Doet een polderhart romantisch aan, een vrijpartijtje in de luwte bij struikgewas kun je wel vergeten. Goed dus dat je er niet bij was. We waren met zo’n veertig wandelaars, die aan de hardlopers voorgaan. Die starten om 11.30 uur. Maar deze groep was ook zeer geoefend. Ik kreeg meteen de rode lantaarn terwijl ik me toch de benen uit mijn lijf liep. Zo’n zeven kilometer per uur!

Behalve twee geblesseerde dames ging iedereen me steeds meer vooruit. Bij donkere luchten en fraaie vergezichten miste ik een verkwikkend zonnetje in de vrije natuur. Mijn body werd klam en nat. Overal gele boterbloemen wit fluitenkruid soms een lila koekoeksbloem. Vele weidevogels, de goudplevier de grutto ganzen knobbelzwanen. Geen reiger te bekennen. Die zaten allemaal in Amsterdam bij de vuilnis. Het Napels van het Noorden zei de Belgische Giro-commentator. Niet eens treiterend.

Het bruine kerktorentje van Nes, dik over de helft, ontroerde. Nog steeds in hoog tempo maar mijn hoofd zat vast en mijn nek verkrampte. En van daaruit andere lichaamsdelen. Om ze weer los te krijgen verzon ik rek- en strekprogramma’s. Een spastische indruk zal het gemaakt hebben.
Nu kwamen de eerste hardlopers voorbij. Om mezelf van de pijn af te leiden moedigde ik ze achterstevoren lopend aan. “Doorgaan je bent er bijna”. “Nog even Dame en je kunt op het schavot”.

De eerste die passeerde was Michael Woerden. Ik ken hem al langer: hij finisht vaak met ruime voorsprong. Ik denk nu zijn geheim ontdekt te hebben. Er zijn twee Michaels. Een eeneiige tweeling. Ze wisselen elkaar af. De eerste kan dan afstand forceren want hij wordt afgelost. Daarom mijden ze grote drukke lopen: daar vliegen helikopters! Slim!
Het was me al opgevallen dat Michael mij de ene keer wel en de andere keer geen gedag zei. Ik had nu de goede – hij herkende me.

Ik stortte in bij de karper van 14 kilo. Een jonge trotse visser tilde hem met een schepnet uit het water. Hoewel ik juist pal dáárvoor waarschijnlijk al een stapje opzij deed om stil te staan. De grens was bereikt. Bij kilometerpunt 14. Ik viel zowat om.
Tergend langzaam werd de 17 kilometer voltooid.
Door deze bijzonder tevreden wandelaar – hoe verkreukeld ook.

Tot gauw,
Liefs
Jos


Zie ook http://www.rondehoeploop.nl/

natuur wandeling lic wandeling lichaam

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.8 met 4 stemmen 785