Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Volledig jezelf zijn

Volledig mezelf zijn is nog geen eenvoudige taak. Al zou ik nog zo graag willen, ik voel een muurtje om mij heen. Een waar ik zelf moeilijk door naar buiten kan dringen. En andersom natuurlijk ook, door die muur kan iemand mij niet eenvoudig bereiken.
Ik weet niet wat er gebeurd is dat deze muur gemetseld is. Heb ik het gedaan? Hebben omstandigheden, ervaringen, gebeurtenissen dit muurtje opgetrokken? Ik zie niet van wie de handen zijn die deze muur steen voor steen gemetseld heeft.

Maar dat doet ook niet ter zake. Feit is dat hij er staat en dat ik die muur weer af wil breken. Hij belemmert mijn zicht.

Een gat slaan is onmogelijk. Het is een degelijk stukje bouwwerk, niet eenvoudig om te gooien. Omduwen, in één gebaar omver werpen vereist te veel kracht. En daarbij, ik zou mezelf bezeren.
De enige manier om hem te doen verdwijnen is precies doen wat hem heeft gevormd; steen voor steen behandelen. Met beleid en geduld, iedere steen is er één, de muur kleiner maken totdat hij is verdwenen.
Iedere steen een brok ervaring, een stukje leed en pijn, gebeurtenissen die - opgestapeld - zich hebben verhard om met elkaar een eigen bouwwerk te worden. Deze muur is een deel van mij. Hij dient met zorg en aandacht te worden afgebroken.

Waar ik de stenen laat? Misschien dat iemand ze op wil komen halen? Misschien dat er iemand is die een muurtje nodig heeft en daarvoor mijn stenen wil gebruiken?
Ik hoef ze niet meer. Mijn muur wordt afgebroken en de stenen leg ik naast me neer. Wie ze hebben wil mag ze komen halen.

Schrijver: Pauline van Munster, 6 juli 2010


Geplaatst in de categorie: liefde

4.0 met 5 stemmen 988



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)