Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

De pijn van het zijn

Ik had het goed gezien, het onheil. Ook de tweede keer. Johan De Smet (1975 - .…). Die vier puntjes. Alsof iemand ongeduldig aan het wachten was tot ik erbij neerviel, de puntjes als symbool voor de tikkende vingers van de ambtenaar die met een goedkope balpen in zijn andere hand al klaar zat om het jaartal in te vullen. 2011? 2036? Zeg het maar. Wie schrijft, die blijft.

Waar waren we? Juist, de midlife crisis. Wat een hel. Mannen willen dan ineens naar Thailand, kopen een moto of graven een vijver. Ik ken iemand die met de moto naar Thailand gereden is en daar een vijver heeft gegraven. Die had het goed zitten. Op de terugweg is hij verongelukt. Om maar te zeggen hoe relatief het begrip midlife crisis is.

Drie tot tien jaar duurt zo’n crisis bij mannen. Dat is geen crisis meer, dat is een regelrechte oorlog. Tussen wat je bereikt hebt en wat je had willen bereiken. En jij staat ertussen, voor lul. Vrouwen zijn beter af, bij hen duurt de oorlog maar twee tot vijf jaar. De helft korter. Maar zij hebben wel al jaren pijnlijke maandstonden achter de rug. Dus laat ons niet moeilijk doen over termijnen. Zij hebben trouwens ook nog eens een lastige menopauze. Dat hebben wij mannen dan weer niet. Eigenlijk hebben we geen reden om te klagen, we moeten zelfs geen barensweeën doorstaan. Vrouwen kunnen gewoon beter om met gevoelens, zij hebben geen tien jaar nodig om te worstelen met zichzelf.

Ik herinner mij dat ik 12 jaar geleden een verjaardagskaart heb gemaakt voor mijn oudere broer. Toen maakte ik ze nog zelf. Met Paint. En dan met de paintbrush de leeftijd spuiten: 36. Precies echt. Dat waren tijden. Nu surf je naar een site, vul je daar het e-mailadres van de jarige in, kiest een kaart, tikt een boodschap van maximum 160 tekens en gedaan.

Ik dacht toen: wat heb ik een oude broer. 36 is oud als je 23 bent. Maar als je het dan uiteindelijk bijna zelf bent, valt het al bij al nog goed mee. Als ik voor mezelf mag spreken: ik voel me nog altijd een kind van 12. Moest je mij laten doen, ik spring bij McDonalds nog altijd recht het ballenbad in. En moest ik niet vast komen te zitten in de bocht, ik zou nog altijd staan aanschuiven voor de glijbaan. Ik zou ook nog met een telegeleide auto willen spelen en ermee op straat rijden om de buurjongens jaloers te maken. Zonder draad, echt met afstandbediening, want zo achter je eigen auto hossen, het is geen zicht. Nee, je blijft voor je huis staan en je laat de auto zijn werk doen. Aan het einde van de straat de banden laten gieren, draaien en terug. En hem doen stoppen vlak voor je voeten. Yeah.

Maar goed.

Geloof het of niet, toevallig heb ik vorig jaar al een vijver gegraven. En een moto heb ik gehad op mijn achttiende. Noem mij gerust vroegrijp. Maar Thailand, nee, het zegt me niets. Geef mij maar Mauritius of de Malediven, als het dan toch ver moet zijn. Ja, daar wil ik wel voor lul staan. Leunend tegen een palmboom, zand tussen mijn tenen en op respectabele afstand een plaatselijk slaafje dat wacht tot ik hem wenk met mijn All Inclusive vlagje. Een mens zou op de duur nog beginnen verlangen naar zijn midlife crisis.

Schrijver: Johan De Smet, 1 augustus 2010


Geplaatst in de categorie: individu

4.8 met 146 stemmen 2.477



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)