Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Eigentijdse eenvoud

‘Yesterday is history. Tomorrow is a mystery. And today? Today is a gift. That's why we call it the present.’
Aldus de Nigeriaanse musicus Babatunde Olatunji. Vrijwel alles en iedereen zijn erop gericht je het heden te ontnemen. Toen je kind was zat je in de tijd. Maar het huiswerk voor de toekomst stapelde zich al op. En ze keken of je het wel keurig stapelde.
Voor wie opent de dag zich nog echt als een geschenk?
Hoe vaak blijkt ons denken verbonden aan de toekomst. Meestal het vizier beklemmend. Vraag het psychologen: onthutsend vaak zeggen ze. Bij velen ligt het welzijn steeds in de toekomst. Elke dag weer.

Let wel het is niet of/of. Hier spreekt geen wereldvreemde sprookjesman. We kunnen niet om de overdonderende impact van de abstractie de spaardwang de termijnen heen. Dat moet een mens ook niet willen met alle complexiteiten en interdependenties. Scholing is nodig, opvoeding tot zelfdiscipline ook om iets te noemen. Er staat teveel op het spel om va-banque opnieuw te beginnen.
Wat telt is dat wat als compromis begint ook voelbaar zo blijft. Steeds opnieuw door het eigen tijdbesef in stand te houden. Soms met trucs. De schrijver D.H. Lawrence was geobsedeerd door de toekomst. Hij ging dan de vloer schrobben om zijn hoofd voor tijd weer vrij te maken.

Mogelijkheid is ook je zo kort mogelijk binden. Ga je dan toch door voor meubilair menigeen voelt zich nog steeds redelijk eigentijds.
Signalen afgeven kan ook.
Ik bij voorbeeld kwam altijd precies op tijd op school. Als het misging ietsiepietsie te laat. Maar wie denkt dat ze me daarom respecteerden – ho maar. Precies bij de gong de klas binnenvallen gold zelfs voor diverse gezagsbekleders als te laat. Plus dat het doorwerkt in je conduitestaat. Ik zichtbaar man van de klok stond als onverschillig uitdagend en oproerig element te boek. Dat maakt de toekomst niet makkelijker. Men moet dan karakter hebben om kringvormig oprukkende dwingelandij te weerstaan.

De Ierse acteur Ian Sainsbury is één der velen die erover kon meepraten. Hij deed zijn verhaal aan Philip Toynbee in ‘Underdogs’.

Werkloos zoals vaker bij toneel ging hij de bouw in. Waar ze lonen traag uitbetalen. Met als rituele smoes dat opdrachtgevers pas bij oplevering dokken. Jan met de pet speelt dan voor Jan Krediet. De acteur was al allergisch voor het idee sparen. Dat zou hem teveel vrijheid van leven ontnemen. Leven doet een gewoon mens in en van wat de dag brengt. Vandaar dat hij vanaf het begin voorschotten opnam.
Elke middag lunchte hij knus in het kantoortje van de tijdschrijver. Waar ineens een som geld verdween. In lunchtijd. Hij werd en bleef als enige verdacht: door de baas de politie de aanklager en iedereen die ertoe deed. Zonder een spoortje van bewijs! De tijdschrijver stond boven alle verdenking. In termen van heerserslogica te begrijpen: wie tijden van anderen schrijft moet een hypercorrecte braverik zijn.
Naar andere mogelijkheden werd niet gezocht.

Tegen Ian 'pleitte' dat hij niet kon wachten op zijn uitbetaling, steeds zijn voorschotten op maakte, niks spaarde, op interessante meiden uit was en het bed met ze deelde in zijn goedkope logement.
Hij werd er daarom ‘even onverschillig uitgekwakt als soep.’ De kranten kregen als verklaring: ‘Deze man is misschien een dief, misschien ook niet. Wij kunnen daar geen zekerheid over krijgen.’
Sainsbury kwam nergens meer aan het werk.

Hij vatte samen: ‘Wij loswerklui hebben altijd de schijn tegen van ongeregeld volk. Terwijl we juist zo min mogelijk aandacht trekken door tijd en geld direct op elkaar af te stemmen.’

Helemaal mee eens. Veel gezag is niet gediend van eenvoudig eigentijds beleven.
Een mooie gedachte om morgen op mijn verjaardag behoedzaam mee om te gaan.

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 14 augustus 2010


Geplaatst in de categorie: tijd

4.4 met 5 stemmen 956



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)