Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Negenennegentig cent

Laat ik eens iets nieuws proberen, dacht ik toen ik voor het rek stond in de supermarkt. Wat doet er nu even niet toe, iets voor op het brood. Kom op, nieuw jaar, doe eens gek, zo iets. Niks geen aanbieding, kortingsactie of restant van een reclameactie, nee gewoon een spontane aankoop van mezelf.
Toen ik het bij de kassa op de loopband zag liggen kreeg ik al weer spijt. Maar ik kon niet meer terug want achter mij stond een struise dame met een norse blik het pad te versperren. Bovendien was het meisje achter de kassa zo snel dat ik nooit op tijd terug zou zijn en ik zag die dodelijke blik van de twee vrouwen al voor me.

Ik ben niet iemand die elke boodschap meescant om te kijken of de prijs wel klopt. Ik heb m’n tijd hard nodig om alles in te pakken want voor je het weet is het alweer betaaltijd. Ik wil niemand tot last zijn daar in die supermarkt. Dus snel inpakken en snel betalen. Helaas deze keer lukt dat niet. Juist dat nieuwe artikel doet moeilijk. Het meisje achter de kassa haalt het pakje een paar keer over de plaat, maar geen score.
Ik open mijn mond om te zeggen dat het wel weg kan, maar ze is te snel. Ze drukt al op een bel en toevallig is er een vrouw in de buurt, die trippelend naar de kassa toe komt.

”Hier staat geen prijs op”, zegt het meisje en geeft het artikel aan haar collega. Ik krijg het benauwd. Iedereen in de buurt weet nu dat ik dit artikel koop, dat ik eigenlijk helemaal niet wil hebben. Ik zie hoe de blik van de struise rouw verstrakt, maak een hulpeloos gebaar, maar ze reageert niet. Ik maak het bovenste knoopje van mijn overhemd los.

Zo staan we daar te wachten. Ik kan gelukkig nog een paar boodschappen inpakken en daar doe ik zo lang mogelijk over. Het meisje achter de kassa gebruikt haar wachttijd professioneel. Ze tikt een rol muntjes in stukken alsof het een ei is en strooit de glimmende munten in een bakje van de kassa. Dan controleert ze de pakjes sigaretten in het rek en legt een stapeltje plastic tassen op de voorraad die bijna op was.
Ik kijk op en zie in de verte gelukkig de vrouw aankomen met mijn artikel. ‘Negenennegentig cent”, roept ze ver voordat ze het pakje op de band legt. Goed zo. Waarschijnlijk heeft ze die prijs gewoon verzonnen, maar ik ben tenminste van alle ellende af. Snel reken ik af, prop het pakje in m’n tas, mompel een groet naar het kassameisje en kijk niet meer naar de wachtende dame en de anderen in de rij.

Schrijver: Rob Chevallier, 24 januari 2011


Geplaatst in de categorie: algemeen

3.3 met 3 stemmen 210



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)