Kom van dat dak af

Vorige week heeft een jonge moeder in het dorp waar ik woon zelfmoord gepleegd door haar huurhuis in brand te steken. Haar twee kinderen had ze verdoofd, maar ze konden nog net gered worden door de brandweer. Zelf redde ze het niet, wat een beetje de bedoeling was.

Op mijn sympathie moeten zo’n mensen niet rekenen. Je moet geen onschuldige kinderen willen meenemen in de dood omdat je zelf het leven niet meer aan kan. En je moet ook andermans huis niet in brand steken als het je alleen om je eigen dood te doen is. Mensen die de stoel wegduwen nadat ze een touw rond hun nek gebonden hebben of een overdosis slaappillen nemen, die mag ik wel. Zeker als ze een afscheidsbriefje achterlaten. ‘Ik lig in bad, niet verschieten.’

Je hebt er die zich op de sporen leggen en wachten tot er een trein aan komt. Ook mijn soort mensen niet. Ze bezorgen de treinbestuurder het trauma van zijn leven en de passagiers uren vertraging, weeral.
Er zijn er ook die van gebouwen springen. Herman Brood. Nog vlug jezelf even de eeuwige roem in springen. Verwerpelijk. Je zal maar toevallig de gevel van het Hilton-hotel aan het bewonderen zijn, ploft er ineens een zanger-kunstschilder-pianist-acteur-dichter naast je neer. Of erger: op u neer. Twee doden in één klap. Egoïsten zijn het. Kan het hen wat schelen wie ze de dood mee in sleuren. Je hebt er ook die van de veertiende verdieping springen en niet dood zijn. Lachen. Een dubbele beenbreuk, gebroken ribben en een gebarsten schedel, dat wel. Maar dood? Nee. Daar liggen ze dan, op het gelijkvloers van het leven, te kermen, en even later in een ziekenhuisbed, te staren naar de vensterbank vol kaartjes met ‘spoedig herstel’ op. Van mij zullen ze nooit zo’n kaartje krijgen.

zelfmoord depressie depressie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 69 stemmen 437