Ja 't weekje wel....

Hoe onmetelijk lijden de Oranjes nu. De schok, de martelende onzekerheid, het sprankje hoop. Zoals - hetgeen psycholoog Henk Eilander zojuist bij P&W benadrukte - ook andere families onvoorbereid in vergelijkbare omstandigheden komen. Maar Johan Friso zo plotseling onttrokken moet worden gedeeld. Hoe wenselijk is onze gevoelsmatige betrokkenheid?

Wij die meeleven in dat verdriet worden er zo dicht mogelijk bij betrokken door berichtgevers. Ongevraagd. Voor meer intensiteit? Over een prins die moeite toonde zich vorstelijk te laten gijzelen. De opdringerige massaliteit van media ter plaatse. Namens ons.

Je zult daar maar langs paraderen op weg naar de comatueuze verongelukte. In bange hoop – want de familie had meer informatieve invulling om te vrezen dan wij. Terecht. Hoewel wij gewezen op het blijvende levensgevaar aanleiding hadden om stil bang te vermoeden. Met respect op afstand. In afwachtende gelatenheid.

Gruwelijk onbegrijpelijk daarom die neurochirurg Kees Tulleken. Die zo nodig moest met zijn positief bericht over Friso. Over de MRI-scan die geen bijzonderheden toonde. Geen schedelbasisfractuur dus. Hij had die scan gezien in de Universitätskliniken in Innsbruck. Met collega’s aldaar ook als case besproken. Een collegiale beoordeling die ‘de kans op volledig herstel van de prins groter maakt.' Dan wij reden hadden om tot vrijdag te denken.

Waar we nu van weten dat de collegae het hart hadden vergeten. Hoe cynisch – neurologen die zich als geneesheren profileren in de breinbusiness. Die primair fysiek vanuit harde data pretenderen te diagnosticeren. En niet uit softe prietpraat zoals zielenpeuterige psychiaters.
Hoe pijnlijk voor de man zou je denken. Wolfgang Koller informeerde ons immers vanuit een MRI-scan van donderdag pas. De conclusie tot enorme hersenschade door langdurige hartstilstand kwam pas na dagen klinisch vechten.

Toch houdt Tulleken vast aan zijn gelijk. Vrijdagavond sprak hij tot de Volkskrant: 'Nee, ik heb het niet bij het verleerde eind gehad. Ik heb gezegd dat de hersenen er na zes uur nog normaal uitzagen.’
Ja: u leest het goed VERLEERD. Ook de Volkskrant-kopper boven het nieuwsbericht had dat niet door.’ Verleren zegt Van Dale is ‘gaandeweg vergeten wat men geleerd heeft’. Hij zou dan zijn in verhouding tot de weerbarstige hersenen gebrekkige diagnose instrumentarium verleerd hebben. Maar dat weerspreekt de neuroloog zelf. Eigenwijs.

En het was al zo’n slapeloze week. Rutger Kopland’s interview met HP/De Tijd – 15/02/2012 kwam steeds boven in mijn gedachten. Niet omdat het inhoudelijk zo treurig stemde. Want dat deed het. Maar omdat hij daarin beweert ooit moeiteloos een nest jonge poesjes met een bijl te hebben gedood. Omdat ze geen mensen waren en geen toekomst hadden. Ik wil het wel van me afzetten maar kan het niet. Vraag me niet waarom. Misschien omdat het zo moeilijk valt te rijmen met zijn beroemde gedicht Jonge Sla:

‘Alles kan ik verdragen,
het verdorren van bonen,
stervende bloemen, het hoekje
aardappelen kan ik met droge ogen
zien rooien, daar ben ik
werkelijk hard in.

Maar jonge sla in september,
net geplant, slap nog,
in vochtige bedjes, nee.’


Een gedicht dat nu keihard dreigt om te vallen. In mijn hoofd.

Of sprak hier de biologisch psychiater R.H. van den Hoofdakker? Met als specialiteit depressie bestrijding door lichttherapie en slaapverschuiving?
Nee Rutger afsplitsingen doen we niet meer aan.

hersenexpertise open openbaarheid Rutger Kopland

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.9 met 21 stemmen 295