Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Tiger van Terschelling

Afgelopen week was ik op Terschelling. Daar vertelde een oude man een interessant verhaal. Terschelling, beste mensen, was een cruciaal eiland in de Atlantikwall waarmee de Duitsers de geallieerden probeerden tegen te houden. Het eiland is volgebouwd met zware bunkers en dan niet zozeer met kanonnen en ander schietgraag tuig, maar met radar en oren. Hiermee probeerden de Duitsers de bommenwerpers vroegtijdig te vinden en zo tijdig hun Luftwaffe in Leeuwarden te alarmeren en te voorkomen dat Duitse steden gebombardeerd werden.

De grootste bunker heette de Tiger bunker. Deze bunker is, net als veel andere bunkers, na de oorlog onder zand begraven. En dat had een reden. Niet, zoals de Terschellingers mij vertellen, omdat er jongens op speelden, maar omdat de Terschellingers de bunkers hadden gebouwd. De kleine Terschellingergemeenschap kreeg de keuze. Of je bouwt mee aan de bunkers, of je wordt naar Duitsland gebracht om daar in de oorlogsindustrie te werken. Het spreekt voor zich dat de eilanders graag op hun eiland bleven. Het is er niet alleen mooier dan in Duitse industriegebieden, maar vooral veiliger en op beide plekken moest je voor de vijand aan de slag.

Maar wat betekende dit na de oorlog? Een eiland vol mensen die, min of meer onder druk, hadden gecollaboreerd. Allemaal fout in de oorlog. Terwijl in de rest van Nederland een vrouw die alleen al naar een Duitser had gekeken kaal werd geschoren, zaten de Terschellingers met een verschrikkelijke geschiedenis in hun maag. Wat te doen?

Zand erover dus. Niet over praten. Zand erover.

Nu leven de laatste mensen die dat hebben meegemaakt. Mensen die toen kinderen waren. Die van hun ouders de verhalen kennen, voor zover de ouders erover praatten. Die graag in de duinen speelden en graag naar die geheime bunkers groeven. Die mensen vertellen nu over het verleden en willen het weer laten zien. Ze laten een vergiet zien, die gemaakt is van een Duitse helm. Ze laten kaarten en tekeningen en foto’s zien en vertellen enthousiast wat er allemaal verborgen is in de duinen van Terschelling.

Maar niemand zegt Tiger, zoals een Duitser het zou zeggen. Het duurt heel lang voor ik begrijp waar ze het over hebben. Niet over Ticher, of zoiets. De boot op de terugweg heet Tiger en is vernoemd naar de bunker. “Welkom op de taiger”, zegt een stewardess. Taiger, ze spreekt het uit op z’n Engels. Tot op de dag van vandaag blijft de geschiedenis ingewikkeld.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 12 april 2012


Geplaatst in de categorie: oorlog

3.7 met 7 stemmen 567



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Monique Methorst
Datum:
9 april 2012
Email:
moi636yahoo.com
Ik ben bevriend met een echtpaar, zij vertellen me veel over de oorlog, wat het meest naar voren komt zijn de talloze voorbeelden/verhalen wat mensen in oorlog doen om aan eten te komen. Wie zijn wij om dat te veroordelen? Hetzelfde als wat je hierboven beschrijft, het is voor latere generaties zo makkelijk om met een vinger te wijzen, wie kan zich verplaatsen in zo'n rottige tijd?
Mooi geschreven column.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)