Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Oh What A Night…

Is het leuk om drie uur lang naar twee zichzelf bevredigende BN-ers te kijken? Ja, als je tussendoor ten minste ook de filmpjes te zien krijgt waar deze twee op geilen. Jaren zeventig filmpjes met veel behaarde en bebaarde mannen en wijde pijpen: het hadden films met Sylvia Kristel kunnen zijn. Maar ik heb het natuurlijk over Matthijs van Nieuwkerk en Leo Blokhuis in hun Nacht van de Popmuziek. Hoogtepunt na hoogtepunt uit ruim 60 jaar popgeschiedenis praten deze opgewonden vijftigers aan elkaar, in een tv-programma dat inmiddels een jaarlijks terugkerend fenomeen is geworden. De Kamasutrabeurs van de pop.

Even kijken dan, denk ik, als ik de aankondiging voor het tv-programma zie. Mijn zoon – hij is 17 – bezoekt deze nacht Together in de Heineken Music Hall, onderdeel van het Amsterdam Dance Event. Dance en vooral Nederlandse Dance is hot. Er komt geen bandje meer bij aan te pas. Ik duik thuis de muziekgeschiedenis in. Met veel bands en twee mannen die ze presenteren en hopen dat de glans van deze artiesten ook op hen afstraalt. Ondanks een lichte weerzin raak ik aangestoken door de hitsigheid van de presentatoren. Telkens leeft deze op als VJ Fenn Werkman een opwindende video uit zijn muziekarchief opdist. Zoals wulpse hoeren achter de ramen op de wallen met knipogen je naar binnen lokken, zo tikt Blokhuis tegen jouw scherm aan om je te verleiden te blijven kijken. Vooruit. Nog één clip dan. Hij heeft zelfs nog een tweede scherm waar hij op tikt.

Het waanzinnige benenwerk van een jonge Bo Diddley. De onweerstaanbare energie van The Jam in ATown Called Malice. Een bloedstollend Ain’t Got No/ I Got Life van Nina Simone. Muddy – I’ll Make Love To You Within 5 Minutes Time -Waters, begeleid door de Stones. Je kunt er weinig tegenin brengen. De weerstand tegen de prijsvraag, de publieksquiz (Beatles of Stones? Oasis of Blur? The Cure of R.E.M.?) en die twee mannen neem je op de koop toe. Zelfs hun climax van de avond als het nieuws binnenkomt dat de muzieknacht trending topic is.

Het is 01.25 uur. Op dat moment komt het WhatsApp bericht van mijn zoon binnen.‘Whooooooo niet normaal vet!!! Helemaal los!!!!’ Ik maak me geen zorgen meer of hij aan zijn trekken komt. Dit gaat nog door tot de eerste trein terug, zondagochtend.

We zijn aan het eind gekomen. Een laatste nummertje met The Cure. Het is een recente uitvoering van A Forest, maar dan unplugged. Robert Smith ziet eruit als een zombie. Het nummer is al 32 jaar oud, maar zijn stem is onveranderd. Wat een uitvoering! Maagdelijk bijna.

Volkomen bevredigd zet ik de tv af en doe het licht uit.

Schrijver: de Thuistoerist, 22 oktober 2012


Geplaatst in de categorie: actualiteit

2.7 met 12 stemmen 321



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
22 oktober 2012
Nights in white satin, never reaching the end, letters I've written, never meening to send and I love you, yes, I love you!... die zijn de beide poppausen vergeten te tonen en nog zoveel meer natuurlijk, maar gun hun hun ego-nachtje, tot de volgende keer! Ja, leuk hé, The Cure, net alsof de tijd stil kan staan. Zoals met Titatovenaar. Matthijs en Leo zijn Titatovenaars, die met een handjeklap de popmusici betoveren. En zichzelf, want ze zijn even oudbakken. Edoch amusant.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)