No air, no pride
Er waren veel kortgerokte vrouwen op het feestje. Kortgerokte vrouwen, maar ook slechte smaak, kitsch en onverstaanbaar gebrabbel. Ik kreeg alle clichés over me heen. Dat het mijn leven was, dat de liefde altijd overwint en dat we één moeten zijn. Er werden ook veel levensvragen gesteld. Wat als dit en wat als dat. Er werd op het podium gedanst, maar ook in een glazen kooi en met elkaar. Er werd met vlaggen gezwaaid en met heupen gewiegd. Er werd gezongen, goed en slecht, maar meestal goed. Iemand met tattoos en vier kinderen zong over vogels.
Het was zo’n avond waarop oorlog niet bestond. En als er al oorlog bestond, dan werd hij de wereld uit gezongen. Je kon je niet inbeelden dat er op datzelfde moment ergens op de wereld kinderen honger leden of gewoon: leden.
Het meisje dat over vogels zong en Anouk heette, droeg het gewicht van een hele natie. Net zoals het nationale voetbalelftal door diezelfde natie keer op keer naar Europese en wereldtitels geschreeuwd wordt, zo moest ook het meisje met de ingetogen stem de overwinning binnenrijven. Ze stond er, met veel klasse en zonder air.
Er was ook een Belg, al kon je dat uit zijn naam niet afleiden. Alfredo, of Alberto, misschien wel Roberto, ik weet het niet, maar zeker Bellarossa. Hij had uit Hawaï kunnen komen, of uit Italië, maar hij kwam uit Wallonië. Alleen al daarom supporterden we voor Anouk, ook al heeft het niet mogen baten.
No air, no pride.
Geplaatst in de categorie: muziek
Maar ... we blijven als volk nu eenmaal graag in sprookjes geloven! Het Europese songfestival zal waarschijnlijk nog lang en gelukkig leven!