Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Alleen

Terwijl u dit leest ben ik op pad. In Donegal om precies te zijn, de lege uithoek van het noordwesten van Ierland. Alleen. Het had ook elders kunnen zijn. Maar de leegte daar spreekt me wel aan. En als ik eens iemand tegenkom is er een redelijke kans dat dat we een gesprek kunnen hebben, vanwege de taal. Dat dan weer wel.

Alleen reizen roept reacties op. 'Gaat je vrouw niet mee?' 'Ga je alleen?' 'Dat je daar lol in hebt!' Sommigen reageren jaloers. Anderen alsof ik gestoord ben. Het moedigt me aan het vaker te doen. Er is niks mis met in goed gezelschap op vakantie gaan. Maar alleen op reis, met geen andere doel dan daar de lol van in te zien? Dat is andere koek.

Aan alleen zit een smaakje. Alleen heeft dezelfde eigenschappen als jonge kale mannen. De biljartbal siert ze of het maakt ze oud en suffig. Hip of sneu. Een dochter van een vriend noemt de mannen die alleen naar concerten gaan vriendloze mannen. Ik mag ze wel, de mannen van dit type. Alleen al vanwege de kunst om het te zijn. Een lone rider type, of een bohemien. Of een dandy desnoods. Als het maar niet te gewoon is. Alleen zijn in gezelschap gaat mij moeilijk af. De mensen op feestjes en borrels, in cafés en ander uitgaansgelegenheden maken je bewuster van je eigen bestaan. En dan sta je daar, in je glas of naar andere mensen te staren. Mensen die wèl interessante gesprekken met elkaar voeren.

Maar alleen reizen gaat prima. Het is het verschil tussen ergen zijn en onderweg zijn. Het mooie is dat we in onze aard sociale wezens zijn. Hoewel mijn vrouw het waarschijnlijk zal ontkennen, zal ook bij mij de behoefte boven komen ervaringen met anderen te delen. Mijn ervaring met mensen die lange tijd alleen leven is dat je soms, voordat je er erg in hebt, het mikpunt bent van de ontlading van al die opgekropte ervaringen. Ook daarvoor is het handig naar deze uithoek af te reizen.De spaarzame Ieren daar en ik zijn aan elkaar gewaagd.
Zo nu en dan overvalt me een lichte twijfel. Midden in de nacht, als ik op de tast mijn weg zoek van de slaapkamer naar de badkamer vraag ik me af waarom ik in godsnaam op pad moet. De route, het weer, de voedselvoorziening, schoon sanitair, een aangenaam bed, de contacten. Je moet het allemaal maar afwachten. Niets is zo vertrouwd als de naasten waar je mee leeft, de weg naar de plee die je blindelings aflegt en de geur van je eigen bed.

Met een licht hese stem vraagt de vrouw in de boekhandel of het boek dat ik moet afrekenen een cadeautje is. 'Nee, dat is het niet', antwoord ik. Ik zit meteen in de verdediging. 'Of ja, het is wel een cadeautje. Een cadeautje voor mezelf.' Net als de trip waar ik het boek voor gekocht heb.

Schrijver: de Thuistoerist, 26 augustus 2013


Geplaatst in de categorie: reizen

3.7 met 6 stemmen 569



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)