Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Kleine stapjes, hoog water.

Ze onthouden wat je ze belooft, maar om een beker vast te houden, glijdt langs ze heen.

Een complexe wereld en tegelijk zo simpel dat ik mij erin thuis voel. Hier is geen ruimte voor verwachtingen; denk maar niet dat je morgen weer net zo ontroerend begroet wordt als vandaag en wat nou helpen...deze dame doet het zelf wel. Dan kijkt ze je nog net niet weg. Het lijken geen kinderen hoor, ze begrijpen in het klein, zo anders dan wij doen.

Hij werd daar in die stoel eigenlijk te kijk gezet. Moest dat nou echt, er zo'n machtsstrijd van maken? Snap je dan niet dat dit kleine breekbare vogeltje nooit uit jouw scherpe klauw zal willen eten? Zijn ogen mogen dan weinig focussen, hij ziet wat zijn geest aan kan.

Dus nam ik de tijd bij zijn arm om hem aan mij te laten wennen. Ik en mijn babbels en het ging nergens over. Geen antwoord. Hij lachte nooit echt, zijn handen friemelen maar wat met zijn kleding en soms kijkt hij me even aan. Voor mij leek het net of ik al mijn geduld, die ik anders zo snel verlies in de gewone wereld, had opgespaard voor het juiste moment, voor hem; omdat hij dat het meest nodig heeft.

Weet je nog van de zomer...jij aan de ene kant en zij aan de andere. Moest zo hard lachen om het gezicht wat je trok en zij maar zingen en die schommelbank alle kanten op zwiepen...of die keer dat ik mocht helpen in bad, waste zijn rug, heel voorzichtig. Zo mager, één en al botten. Er is geen vluchtig vertrouwen, het is volledig. En ik denk maar zo dat hij vaak genoeg over het hoofd is gezien...oh hij zit wel graag zo, stilletjes in alle drukte. Maar hij kan zich niet goed uiten, soms is het moeilijk om meer dan wat flarden aandacht te geven; er komt nauwelijks response, mensen zijn dan al gauw geneigd om naar voren te buigen en luidkeels vragen of hij iets wil. Ruimte, want er mankeert niets aan zijn oren.

Met kleine stapjes en hoog water...ik voel trots wanneer hij met heel minieme gebaren laat weten dat hij nodig moet, als hij meer moeite had met slikken van zijn eten en vorige week verraste hij me door zelf aan zijn pap te beginnen. Niet alles lukte; hij heeft geen enkele klik met dieren en meer dan een grimas kreeg ik er niet uit. Soms fluisterend een hallo of gedag. Maar als ik het hem vraag, krijg ik een schattig kusje in de lucht, nog net niet tegen mijn wang.

Ik zal nooit weten wat hij onthoudt, misschien ben ik in zijn krappe wereld binnen de minuut vergeten...ze zeggen wel dat je nooit teveel moet hechten aan deze bewoners, dit is de afdeling dementie, je moet het los laten zodra je naar huis fietst. Yeah right. Hoe kan ik nou afscheid nemen van iemand die niet naar me uitkijkt, maar wel op het puntje van zijn stoel gaat zitten als ik er weer ben? Ik had nog zoveel meer moeite willen doen en het enige wat overblijft zijn de wandelingen. Dat is iets tussen hem en mij, ik heb het beloofd. Hij wordt hier goed verzorgd, samen met elf anderen. En daar sta je dan...omdat houden van iemand geen functie heeft.

Schrijver: Monique Methorst, 20 november 2013


Geplaatst in de categorie: emoties

4.2 met 12 stemmen 349



Er zijn 10 reacties op deze inzending:

Naam:
Franciscus Borst
Datum:
23 november 2013
Email:
franciscusborsthotmail.nl
Mooi,Monique
Naam:
Monique Methorst
Datum:
22 november 2013
Email:
moi636yahoo.com
Ergens heb je wel gelijk, Len. Ben al bezig in mijn volgende wat meer toe te passen, wordt niet helemaal zoals deze, maar houd het nu al in mijn achterhoofd, dank je wel!
Naam:
Len Cornelis
Datum:
21 november 2013
Los van het gevoelige onderwerp, vind ik deze schrijfstijl meer helder en geschikt voor een column. Uiteraard raakt het item de lezer in het hart. Maar ik doel vooral op de schrijftechniek. Deze slaat in de sfeer van een column misschien eerder een brug dan meer vrij of dichterlijk taalgebruik. Maar dat is een persoonlijke observatie, hoor. Ik ben geen deskundige.
Naam:
marius
Datum:
21 november 2013
Zo gevoelig en liefdevol naar je patiënt die aan
je zorg is toevertrouwd, ga zo maar verder in deze maatschappij.
Naam:
Jacob
Datum:
20 november 2013
Email:
tijsterblomlive.nl
Mooi stukje, Monique. Ben het helemaal met Fred eens.
Naam:
mohair
Datum:
20 november 2013
Indrukwekkend mooi verwoord!
Naam:
Monique Methorst
Datum:
20 november 2013
Email:
moi636yahoo.com
Was behoorlijk nerveus met deze column; andere schrijfstijl en ik geef mezelf bloot, het is erg persoonlijk. Daarom was ik ook verrast en blij met jullie reacties!
Naam:
J.de Groot
Datum:
20 november 2013
Monique nu met een andere schrijfstijl/uitvoering,
duidelijk en voor iedereen leesbaar.
Maar het is dezelfde Monique!
Goed gedaan.
Naam:
Monique
Datum:
20 november 2013
Email:
xmoniquex6hotmail.com
Zo ontroerend :) zo neem je echt een kijkje in de wereld van deze mensen...en ben zo blij dat jij daar voor hun bent geweest, ik voel de lieve aandacht die je aan hem gaf....en ook terug kreeg in die hele kleine speciale momentjes..Prachtig!
Naam:
Fred
Datum:
20 november 2013
Jij schrijft warmte en mededogen, jij bent voor mij een heel mooi mens xxx

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)