Madiba
Moet ik mij schamen dat ik het niet zo meebeleef, dat ik met plaatsvervangende gene zit te kijken naar alle BN'ers die allemaal bij hem op schoot hebben gezeten en Madiba mogen zeggen, (een naam die ik tot voor kort niet eens kende).
Dat ik publiekelijk geëtaleerde emotie niet vertrouw.
Dat het natuurlijk een bijzondere man was maar dat 95 ook een mooie leeftijd is.
Dat ik dat hoofd van die Bono bij zo'n plechtigheid niet trek.
Maar dat ik wel vreselijk moet lachen om de doventolk die tijdens de vertaling zijn boodschappenlijstje en het weerbericht voordraagt en later verklaart schizofreen te zijn.
Is het erg dat ik wel begrijp dat al die Zuid Afrikanen dansen en zingen om de vrijheid die hij ze gegeven heeft, maar dat ik er met mijn pet niet bij kan, alle krokodillentranen hier.
Dat ik dit het Pim effect noem, waarbij we worden meegesleept in een soort collectief verdriet dat niet van binnenuit opwelt maar van buitenaf wordt opgedrongen en een weerklank vindt bij al onze persoonlijke onverwerkte of ongeuite emoties.
Hoor ik er nou niet bij als ik wegzap bij weer een directe reportage of een documentaire over Robbeneiland of bij het verslag een man of vrouw ter plekke met de gepaste gelaatsuitdrukking.
Dat ik de bijlages even wegleg en het bericht dat Netanyahu overkomst te duur vindt met een glimlach lees.
Natuurlijk vergeet ik nooit het beeld van Mandela op de dag dat hij werd vrijgelaten, die triomfantelijke armen in de lucht.
Hoort in het rijtje Kennedy, de muur, landing op de maan.
Maar daarna is het icoon toch ook weer mens geworden, hoop ik.
En daar wordt hij nu weer van beroofd.
Geplaatst in de categorie: actualiteit
Op deze pagina wordt opgesomd voor welke misdaden hij in zijn ANC-periode verantwoordelijk was:
thebackbencher.co.uk/3-things-you-didnt-want-to-know-about-nelson-mandela/