Eind goed al goed
Mevrouw Van der Noll-van Trigt schoot plotsklaps wakker van gestommel. De 75-jarige alleenwonende weduwe hoorde nog scherp. Opgegroeid aan zee kon zij muizenpiepjes in eeuwige ruis van nabije golven onderscheiden. Maar dit gestommel tegen middernacht..... Zij haastte zich in nachtgoed naar beneden.
Zat in de gang een onbekend manspersoon te snurken!
Gemaskerd, maar keurig geknipt en gekleed met stropdas.
Dat gesnurk hield meteen op. Hij bedreigde haar met een dolk. 'Je geld of je leven.' Zij gaf hem twee gulden. De onverlaat vond dat niet genoeg. Dwong haar terug naar de bedstee. Want dan kon de fielt rustig het huis doorzoeken. Overtuigd dat er hopen spaargeld ergens moesten liggen.
Op de trap meende de geschrokken weduwe het sujet aan zijn dialect te herkennen. Als 'Johnny' uit Pension Troost. Aan de Heerestraat. Vreemde kostganger met vragen aan de deur. Die zij meermaals beslist toegang had geweigerd. Op gevoel. Zo kwam hij eens een brief brengen. Uit Amerika zogenaamd met barstens veel geld. Zei hij. Van familie.
Maar mevrouw hád helemaal geen familie in Amerika….
Zij vroeg daarom onderweg naar boven ‘Zijt gij soms Johnny uit de Sleutelstad?’ De gemaskerde inbreker ontkende echter. ‘Neen’ riep hij kwaad ‘ik ben pas uit de gevangenis ontslagen, waar ik vijftien jaar voor moord gezeten heb.’ Waarna hij haar met lakens en radiosnoer vastbond aan de bedstee. En een prop uit zijn achterzak in haar mond stak. De ladelichter vond vervolgens haar portemonnee met fl. 140,-. Waarvan de jatmoos er vijftig over het hoofd zag.
Vervolgens nam de ellendeling mevrouw de prop uit de mond. Zij moest toen zweren nimmer aangifte bij politie te doen. Want las hij het ooit in de krant ‘dan ging zij eraan.’
Wreed liet de smiecht het bejaarde mens gekneveld monddood achter.
Het lukte het dappere oudje toch zich te bevrijden. Zij spoedde zich naar de buren. Dezen verwittigden terstond de politie. Die nam poolshoogte en zag dat de galgenbrok zich door een ruitje achter had binnen gedrukt.
Meteen werd bewuste Johnny nagetrokken. Over de telefoon werd de Leidse politie geïnformeerd. Inderdaad was Johnny een bekende. Meermalen veroordeeld. Diezelfde zondagavond volgde arrestatie op een familiefeestje van een andere gereputeerde inbreker V. Bij ondervraging bleek meevierende B. op wacht te hebben gestaan. Zij kwamen samen per huurtandem uit Leiden naar Monster gefietst. Johnny herinnerde zich daar ineens de vermoedelijke spaarduiten van de weduwe. Naar ze zeiden.
Op datzelfde Leidse feestje liep ene juffrouw W. met precies fl. 90.- rond. Niet toevallig het bedrag van de buit. Deze Haagse bleek behalve Johnny’s vriendin medeplichtig.
Zo geschiedde de 23/24e maart 1940 aan de Rijnweg. De boef had eerst een bordje havermout en kliekjes in de keuken verorberd. Misschien zelfs met vlees. Hoewel de bronnen daarover verschillend luidden. Deze hebbelijkheid bevestigde de politie het goede spoor te volgen. Hoewel de insluiper nooit eerder snurkposes had aangenomen.
De drie trawanten werden naar Monster gevoerd. Alwaar burgemeester Kampschöer ze zelf verder verhoorde. Dat gebeurde toen nog. Indien nodig.
Een interview (De Residentiebode 26/03/1940) met gedupeerde kreeg breed aandacht. Tot in Ons Indië toe. Haar montere moraal sprak aan. ‘Dien eed heb ik niet gebroken’ lachte zij. “Ik heb de buren en niet de politie gewaarschuwd.'
Ze had even een zenuwaanval gehad maar eind goed al goed.
Zie ook: http://kranten.kb.nl/view...986363%3Ampeg21%3Ap005%3Aa0104
Schrijver: Jos Zuijderwijk, 28 december 2013
planet.nlGeplaatst in de categorie: misdaad
diefstal
249
Geef je reactie op deze inzending: