Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Pijltjes maken

“Papa wil je pijltjes voor me maken?”
Mijn zoon heeft het al ettelijke keren gevraagd. En natuurlijk heb ik ze gemaakt. Met een vieze smaak van de inkt heb ik het ene na het andere pijltje lopen rollen en plakken. En natuurlijk ging hij mij nadoen. Pijltjes maken leer je alleen door het vaak te doen.
Maar hij kreeg de slag maar niet te pakken. Hij bleef mij nog een jaar lang nodig hebben.

Niets is leuker dan met je vriendjes pijltjes blazen door open ramen met een buis van PVC. Een echt jongensspel volgens mij want ik heb het nog nooit een meisje zien doen.
Het zal wel een ‘jongens-komen-van Mars’-dingetje zijn.

Wie nooit het genoegen heeft gesmaakt (letterlijk) om een perfecte pijl te draaien kan nu stoppen met lezen. Een perfecte pijl draaien is iets prachtigs. Met het juiste papier (een Wehkamp was te dik, een krant te dun en te smerig) kon je pijlen draaien die lang en stevig waren. Bij te dik, glanzend papier had je spuug geen kleefkracht en een krant scheurde veel te snel. Er waren week- en maandbladen die perfect waren. Je legde ze snel apart als je moeder ze gelezen had.

Ik kan me een stoere daad uit mijn jeugd nog scherp herinneren. Ik was pijltjes aan het blazen met mijn vriendjes en aan de overkant van het gras kwam de Bende van de Zwarte Hand aangestoven; grotere, wat bozige en door ons gevreesde jongens van het Van Renesseplein. Ook aan het pijltjes blazen. Wij renden weg maar ineens besloot ik te blijven staan. Ik kwam oog in oog met de leider, een kop groter (in mijn gedachten), en hij leek in verwarring over wat hij nou moest doen. Met een plotseling gebaar trok hij mijn bundel papiertjes, pijltjes in spé, die ik in mijn broekband had gevouwen, uit mijn broek en smeet de papiertjes op de grond. Mijn hart bonsde in mijn keel en werd pas rustiger toen de groep zich terugtrok. Het was de eerste heldendaad die ik mij kan herinneren. Een andere is het pijltjes maken voor mijn zoon. De bewonderende blik, het opkijken naar, de trotse opmerkingen naar vriendjes zoals ‘mijn vader kan pijltjes maken’.

Dit jaar ging alles anders. Mijn inmiddels tienjarige zoon: “Papa, je hoeft geen pijltjes meer te maken, ik kan het zelf. En ik maak mooiere pijltjes dan jij. Die van mij zijn langer. En kunnen verder.”
Zo. Dat is dus volwassen worden; alles hoger, langer, sneller, beter dan je vader.
Mijn zoon heeft me overtroffen in het pijltjes maken. Als ik hem wil helpen dan belanden mijn pijltjes steevast in het reservebakje. “Voor als de rest op is.”

Het is goed zo. Ineens ben je niet meer de held die je ooit was. Ik hoef hem niet meer te helpen met de pijltjes; hij kan het zelf. Dit is nog het spel maar zo zal het met alles gaan. En zo hoort het.
Ik zou graag een keer met hem mee gaan de buurt in; met onze eigen buizen, met onze eigen pijltjes, samen de ramen bestoken. Als ie me vraagt dan doe ik het. Maar ik hou er al rekening mee dat dat nooit meer gaat gebeuren.

Schrijver: Marcel Harmsen, 16 mei 2014


Geplaatst in de categorie: kinderen

3.8 met 4 stemmen 2.254



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
niek kalberg
Datum:
16 mei 2014
Fijn stukje. Ik sta weer even met mijn buis op straat.De Margriet of de Libelle daar kon je de beste pijlen van draaien. En met lucifersdoosjes en postbode elastiek had je al snel een dubbelschieter.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)