Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Rik Mayall

Het podium is ingericht als huiskamer, zo een die je ook ziet in een doorsnee Amerikaanse sitcom. Bijzonder is de vrij prominente plek van het toiletvertrek, midden in de kamer. De voorstelling begint met een daverende scheet uit de afgesloten toiletruimte, die zeker tweeëneenhalve minuut aanhoudt. De bron van het lawaai blijkt Eddie – de acteur Adrian Edmondson - te zijn, de ene helft van het duo van de tv serie Bottom. Dan komt Richie het podium op, de andere helft, gekleed in de kenmerkende witte bloes, te korte stropdas en tijdloze broek waar een grote klassiek witte onderbroek bovenuit steekt. Rik Mayall, de acteur die Richie speelt,is 9 juni plotseling op 56 jarige leeftijd overleden.

Ik heb het over de theatershow Bottom. Interactief toneel,waarbij van het publiek ook het nodige gevraagd werd, ontdekten we. Ik was er met een vriend. We bezochten de voorstelling in 2003 in het Hammersmith Apollo in Londen. Het publiek - overwegend mannen voorbij de dertig – is voor de voorstelling al in een redelijke staat van dronkenschap. De scheet is gelijk ook het startsein voor de publieksparticipatie. Meer dan duizend kelen brullen aanmoedigingen, veel bezoekers gaan staan. Met de verschijning van Rick op het podium – een podium opkomen ís één van Mayall’s beste eigenschappen – breekt de hel pas echt los. Rick moedigt het publiek aan nog harder Eddie’s naam te scanderen, zodat hij nog wat meer lucht uit zijn darmen kan persen. Het publiek staat inmiddels op de stoelen en is niet meer te houden. De theatervoorstellingen overtreffen de onder BBC-restricties geproduceerde tv series ruimschoots in ranzigheid. De momenten dat we in de rest van de voorstelling onze bottom nog in onze stoelen kunnen laten rusten zijn schaars.

Waarom raakt de dood van een tv-ster je? Waarom maakte Rik Mayall met series als The Young Ones, Bottom, the New Statesman en gastoptredens in Blackadder zoveel los? Zonder hier in uitvoerige humoranalyse te vervallen; bij Mayall ging het altijd over de over seks, poep en pies. 'Vieze dingen' en de pikorde in een groep. En ook, heel belangrijk, gezien vanuit het perspectief van een kind. Mayall sprak privéschool Engels met dezelfde snelheid als Arjen Robben sprint. Zijn verbaal spervuur werd ondersteund door een artillerie van kinderlijk groteske lichaamstaal. Het maakte niet uit in welk gezelschap dan ook de acteur Mayall verkeerde: in no time zat hij met zijn hand in zijn broek, rook aan zijn vingers, en riep hij herkenbare gevoelens op als schaamte, boosheid, jaloezie, agressie. Mayall sprak het kind aan in mensen. Dat deel van ons dat, als we niet oppassen, dreigen te verliezen of weg te stoppen. De Engelsen zijn daar, zeker die met een middle class opvoeding, meester in. Maar ze brengen daarom ook zulke geweldige komieken voort. Mayall was lange tijd het stoutste jongetje van de klas. Dat ga ik missen.

Schrijver: de Thuistoerist, 16 juni 2014


Geplaatst in de categorie: actualiteit

4.0 met 6 stemmen 254



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)