Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn van Jos Zuijderwijk

Terug tussen de mensen

In The Lookout, thriller uit 2007, draagt Chris Pratt(Joseph Gordon-Levitt) altijd een kaartje bij zich: BRAIN INJURY (hersenletsel). Daaronder staat: spraak-, klim- en oogproblemen, epilepsie, ongepast gedrag, ruimtelijke desoriëntatie. Vermeld als mogelijkheden. Om aan gezelschap, passanten, en normbewaarders afwijkend gedrag een zweem van aanvaardbaarheid te geven. Zodat Chris zich niet steeds hoeft te verdedigen. Onbegonnen werk door zijn gebreken. Soms maar niet altijd. Hij doet gek maar is het niet echt.

Chris, populaire knappe student, verongelukte ernstig. Eenmaal uit coma had hij dus niet aangeboren hersenletsel(NAH). Hij krijgt te kampen met anterograde amnesia (problemen nieuw te onthouden). Is snel uit balans, haalt woorden door elkaar. Intoneert vreemd, heeft moeite met de volgorde. Vaak depressief. Kortom, hij is van deze wereld en weet van en werkt aan zijn handicaps, is aanspreekbaar maar zijn bewerktuiging laat te wensen over. Zeker vergeleken met de snelle slimme jongen die hij was. En hij weet dat maar heeft grote moeite met die kennis.

Een mens komt dan heel alleen te staan. Zo’n veranderde bestaanswijze waar je niet om vraagt stemt sowieso dieptreurig. De afhankelijkheid van zijn familie komt hem de strot uit. Hij wil weer gewoon op eigen benen staan. Allergisch voor vriendschap uit medelijden, ik ken dat, houdt hij nog één vriend over, blinde Lewis. Anders belemmerd maar lotgenoot.

In deze geestelijke gesteldheid wordt hij prooi van een supercoole gast - Gary Spargo. Die ziet wat-ie nodig heeft: respect en een lekkere vriendin. Zo maakt Gary gebruik van Chris handicaps om hem te paaien voor een bankoverval. Als lookout – uitkijkpost bij de bank waar hij werkt als schoonmaker. De film brengt voortdurend Chris in beeld met zijn onzekerheid, de worsteling met ook voor hemzelf in principe verwerpelijk gedrag dat hij wel moet maar eigenlijk niet kan verantwoorden. Zijn ambitie is kassier worden en geen schoonmaker. Zijn 'vriend' de bankbaas toont hem echter lachend zijn kaart.


Vier jaar na het ongeluk.
Heeft-ie nog steeds geen vrede met zijn nieuwe zelf gevonden? Lieve mensen, wij neurologische klanten hebben in zekere zin levenslang. Er is het bewustzijn van de oorspronkelijke ik die je zo optimaal mogelijk wilt terughalen. Bij de inschaling wie je bent en wat je kunt laat die eerste ik zich niet zomaar wegzetten. Chris leeft in een wankel huis met bewegende verdiepingen. Hij weet vaak niet waar hij zichzelf zoeken moet.
NAH-klanten zijn zeer afhankelijk van hun omgeving in hun strijd weer terug te komen in de maatschappij. Uit coma is het zaak allerlei controlemomenten in te bouwen in interacties met de buitenwereld. Terwijl je vertrouwde wereld niet adequaat voor je gevoel inspeelt op wie je bent. Wil zijn.

Spannende film. De plot laat ik onbesproken. Ik zou teveel verraden. The Lookout brengt prijzenswaardig veel onbestemde ellende van NAH in beeld. Onbestemd omdat ernst en frequentie van uitglijers zo onvoorspelbaar blijven. Hersenletsel vertaalt zich niet één-op-één in gedrag. Zonder weet van de kaart van Chris denk je misschien wat een melodramatische film. Maar kijk je met voorkennis ik hoop minder...
Voor mij is The Outlook wel onomkeerbaar melodramatisch. Maar dat telt niet. Ik ben zelf melodramatisch.

trailer - http://www.rottentomatoes.com/m/lookout/
The Lookout - Regie: Scott Frank;

www.nederlands.nl/nedermap/verhalen/verhaal/90083.html?zoekresultaat=ja


Zie ook: http://www.neuropsyfi.com/reviews/the-lookout

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 13 december 2014


Geplaatst in de categorie: film

4.1 met 8 stemmen 248



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)