Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Vodafone en de dood

Afgelopen dinsdag stond ik af te rekenen in een Utrechts filiaal van Vodafone, de nieuwe iPhone was bijna in mijn bezit, toen plotseling bleek dat de Dood er aan het rondwaren was. Ik had al wel in de gaten dat er onrust in de zaak heerste want de winkeldeur werd krampachtig open gehouden en er was wat zenuwachtig heen en weer geloop van het personeel, maar dat Magere Hein in hoogsteigen persoon bezig was om mij van de aankoop van mijn iPhone6 af te houden had ik niet kunnen bevroeden.

Tijdens het intoetsen van mijn pincode betraden twee brandweermannen met volle bepakking de zaak met indrukwekkende gasflessen en gasmaskers, (gek genoeg best een erotisch gezicht) en begonnen met een soort geigertellers metingen te verrichten.
Tevens was er een blikje agenten opengetrokken om nieuwsgierige passanten op afstand te houden. Er stond inmiddels al aardig wat nieuwsgierig volk in de winkelstraat naar binnen te turen.
De verkoopster en ik waren nog de enige mensen in de winkel zonder gasmaskers want alle bezoekers waren inmiddels met gepaste dwang het pand uitgezet. Wij kregen nog enige seconden respijt. Zou ik het halen?

Ik was ineens de hoofdrolspeler in een spannende film. Ik bevond mij tussen stoere brandweermannen en een blonde verkoopster in een afgesloten winkel met politiebewaking voor de deur en een immense dreiging van een ongekend gevaar.
Als ik straks naar buiten zou lopen met de flauw gevallen verkoopster in mijn armen zou ik applaus krijgen van de toeschouwers. De toegesnelde journalisten zouden mij geld bieden voor mijn verhaal. Mijn koele nonchalance zou de aandacht trekken van velen en ik zou een baan aangeboden krijgen bij de nationale politie die ik beleefd zou weigeren.

De realiteit was minder spannend doch niet minder dreigend. Er was een koolmonoxide-lek geconstateerd wat verklaarde dat medewerkers van Vodafone duizelig waren geworden en sommigen zelfs hadden overgegeven. Naar buiten lopend was ik gewoon een trage klant met een lullig Vodafone-tasje in mijn hand en er kwam niemand naar mij toe voor zelfs maar een handtekening. Ik was een bijfiguur in een beperkt stadsdrama.

Koolmonoxide. Een kille sluipmoordenaar waarvan ik me afvraag waarom er geen spulletje aan toegevoegd kan worden zoals ze bij LPG ook doen zodat je het kan ruiken. Had ik nou maar opgelet bij scheikunde.

Ik keerde met mijn aankoop huiswaarts waar mijn zoon mij vertelde dat hij een afgedekt kinderlichaam met uithangend kinderarmpje op een brancard heeft zien liggen. De traumahelikopter stond al, tevergeefs, geparkeerd in het Griftpark. Er was een kind doodgegaan op vijftig meter van ons huis. Doodsoorzaak onbekend.

De Dood had zijn vingers over Utrecht uitgespreid en oudejaarsavond moest nog beginnen. Ik voelde dat ik op moest passen. Dit waren signalen, tekens.
Ik besloot die dag mijn nieuwe iPhone nog niet te gebruiken. Je wist maar nooit wie je aan de lijn zou kunnen krijgen.

Schrijver: Marcel Harmsen, 2 januari 2015


Geplaatst in de categorie: actualiteit

4.4 met 7 stemmen 266



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
2 januari 2015
Email:
gabrielamommersyahoo.com
Gelukkig heb je het nieuwe jaar wel gehaald! Op naar 2016. En niet appen in het verkeer.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)