Balletje balletje
Op 5 januari konden we terugkijken op het politieke leven van mevrouw Rita Verdonk. Ze was, aldus een professor in het bestuursrecht Bröring, de slechtste minister ooit en dat was, zo voegde hij toe, een hele prestatie na Nawijn.
Mevrouw Verdonk ziet dat anders. Nog steeds. En dat is haar goed recht. Ik hou mij altijd voor dat eigenwijs beter is dan helemaal niet wijs, dus moet ik haar dat ook gunnen. Maar in dat programma werd een islamitische man aan het woord gelaten die op een bepaalde bijeenkomst Verdonk aansprak op haar rol in het islamdebat. “U en Wilders hebben mijn zoon geradicaliseerd,” zei de zwaar geëmotioneerde man, “door u en Wilders is hij naar Syrië gegaan”.
Haar reactie was recht door zee. “Toen zei ik wat anders, want ik zag wel dat de man heel erg geëmotioneerd was, maar ik vond dat hij zijn verantwoordelijkheid ontliep. Ouders moeten hun kinderen opvoeden. Het is te makkelijk om de bal ergens anders neer te leggen.”
Zo gooide mevrouw Verdonk de bal terug. Geen enkele reflectie. Geen enkele aanspraak op enige invloed van een minister die vindt dat iedereen haar een hand moet geven (waar gaat het om), geen enkele erkenning dat de Nederlandse samenleving het moeilijk maakt, en steeds moeilijker maakt, voor moslims om mee te doen. Geen enkele erkenning dat zij misschien niet de enige was die invloed op deze zoon heeft gehad, maar dat zij als minister en woordvoerder van de rechterflank van de VVD wel degelijk mee heeft geholpen om de sfeer in het land voor dit soort jongens verder te verzieken.
De ouders. De machteloze man in die zaal. De man die geprobeerd en geprobeerd had om zijn zoon hier te houden. De man die in Nederland een bestaan had opgebouwd in de hoop dat zijn kinderen het beter zouden hebben dan hijzelf, die man, die kreeg van mevrouw Verdonk de schuld van de radicalisering van zijn zoon.
Geplaatst in de categorie: discriminatie
Dus de schuld bij Verdonk of Wilders leggen, dat gaat ook te ver. Het is wel goed om te beseffen dat polarisatie, waar deze twee politici zich vaak van bedienen, in ieder geval geen vrede brengen zal.
Natuurlijk is het niet de schuld van die vader, dat zijn zoon radicaliseerde, maar eveneens niet de schuld van Verdonk en Wilders, maar puur van die zoon zelf, want die heeft zichzelf moedwillig overgeleverd aan destructieve krachten, zonder daarvoor te willen worden behandeld in een psychiatrische inrichting, waar hij in wezen naar toe had moeten gaan, in plaats van naar dat zwaar gestoorde Syrië!...