Liefdevolle radicalisering?
Alles is liefde. Soms, echter, is het even spitten om de ware liefde onder wat vreemd aandoend gedrag te herkennen. Goed gedrag lijkt dichter bij liefde te liggen dan fout gedrag. Ik schreeuw wel eens tegen mijn kleine kinderen als ze plotseling de weg oversteken. Ze krijgen dan een agressief reagerende vader tegenover zich die nog net z’n handen thuis kan houden. Uit vaderlijke liefde, ook al denken de voorbijgangers er vaak zichtbaar anders over. En dit is maar een kleine vaderlijke liefde voor het welbevinden van zijn kind. Er is een grotere liefde. De liefde van eenheid. Alles wat het gevoel heeft afgescheiden te leven heeft de behoefte om dat te vinden wat weer tot eenheid kan brengen. Natuurlijk zijn we nooit verdeeld, alleen lijkt dat soms zo te zijn. Op het niveau van een individu kan de afgescheidenheid weer wat worden hersteld door een partner te vinden die het gat lijkt het op te vullen en zodoende onze gevoel van afgescheidenheid in slaap te sussen. Liefde tussen partners is mooi, het lijkt bijna echte liefde. Bijna onvoorwaardelijk en toch net niet. Dus scheiden we maar weer. Soms wordt God gezocht om de eenheid te herstellen. "Dat wat ik denk verloren te hebben kan ik met God herstellen" en een relatie met een God kan een hele mooie zijn, heb ik me laten vertellen. “Ik vorm dan wel een eenheid met God, God heeft zich onvoorwaardelijk aan me getoond, maar nu zijn er al die mensen die niet in (mijn) God geloven”, zou misschien gedacht kunnen worden. De eenheid is er dus nog niet helemaal. Zolang andere mensen zich van mij afscheiden ben ik nog steeds niet heel en één. En is nog niet alles liefde. Wat dan te doen? Een christen zou zeggen: “Laat ik beginnen met het uitdelen van bijbels of een etentje organiseren met mensen die misschien een luisterend (lijdend) oor hebben om het genot van God te ervaren en mijn afgescheidenheid wat kunnen zalven". Een gedreven moslim met hetzelfde probleem slaat misschien het etentje over en pakt een geweer om allereerst bij Charlie Hebdo te beginnen. Het mag wat levens kosten. Het gebrek aan eenheid waar ook deze, van binnen ongetwijfeld liefdevolle, mensen mee worstelen kwam bij Charlie Hebdo wel erg aan het licht. De profeet Mohammed die hen onvoorwaardelijk tegemoet kwam in hun hart wordt bespot en is het besef van afgescheidenheid voor hen wel heel erg aanwezig. Moeilijk, heel moeilijk is het om de liefde achter een kalasjnikov te kunnen herkennen. Maar voor de schutter is de eenheid er uiteindelijk weer, de afgescheidenheid is weer weg, zei het geïnitieerd door een regenkogels van de politie. Het zelfbewustzijn vloeit weer terug in daar waar het vandaan kwam. Het “goede” in het “foute” heeft voor ons geleid tot een protest van eenheid, hand in hand langs de Eiffeltoren. Een stukje afgescheidenheid is toch weer eenheid geworden. Misschien niet zoals verwacht, hebben de schutters toch een beetje hun zin gekregen. Uiteindelijk……alles is al liefde.
Geplaatst in de categorie: liefde
Maar hoe het echt zit, wie het weet mag het zeggen. Ik denk ook maar hardop, net als jij. Eens zullen we allemaal weten wat de universele waarheid is.
Beetje lastig om op een romantische manier van iedereen te houden. Of op een manier waarop je van je familie of van vrienden houdt. Wat niet romantisch is, maar wel meer persoonlijk dan de universele liefde. Als je niet meer op een persoonlijke manier van iemand houdt, kun je wel nog steeds, vanuit een gevoel van universele liefde, de ander respecteren en in zijn waarde laten. Daar heb je helemaal gelijk in. Waar geen universele liefde is, kunnen mensen dat niet meer. Daar kunnen negatieve krachten als haat en geweld hun vernietigende werk doen.
Universele liefde is het gevoel dat we allemaal één zijn. Dat we allemaal druppels in een oceaan zijn, en dus met elkaar verbonden. Vergiftig je een druppel, jezelf of een ander, dan vergiftig je de hele oceaan, de hele mensheid. Het zijn spirituele uitgangspunten van hoe je in het leven kunt staan. Iemand die vanuit dit principe zijn boeken schrijft, is Neale Donald Walsch. Mooie boeken, voor wie in de materie geïnteresseerd is.
Wat een vreemde stelling:
"Afwezigheid van liefde is haat."
Waar is dat op gebaseerd?
Iemand die men niet (of niet meer) lief heeft, hoeft men nog altijd niet te haten.