Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Op zoek naar de verloren tijd

Ben je nu al terug? Na mijn sabbatical-light van acht weken Patagonië is dit een van de meest gestelde vragen. Natuurlijk zit er soms ook gewoon belangstelling achter die vragen. Maar het zegt mij ook iets over hoe achterblijvers mijn vertrek en de tijd die voorbij is hebben ervaren.

Voor veel mensen lijkt de tijd te hebben gevlogen. Niet voor mij, gelukkig. Alleen daarom al gun ik iedereen zo’n sabbatical. Want tijd is een raar fenomeen. Als kind duurt een jaar een lichtjaar. Hoe ongelooflijk lang moest je wel niet wachten tot je naar de grote school mocht! Je vijftiende levensjaar was een hel als je - zoals in mijn geval - brommer wilde rijden. En in mijn schoolagenda stonden de data van de optredens van mijn favoriete bandjes als honderdmeterbordjes langs de provinciale weg bij tegenwind. Je kroop er naar toe.

Als je ouder wordt, verdwijnt dat gevoel. Het kan zijn dat ik een extreem saaie jeugd heb gehad, maar het lijkt nu vaak of een week voorbij gaat op de manier waarop vroeger een dag passeerde. Of dit nu de relativiteitstheorie is weet ik niet, maar een vriend verklaarde dit fenomeen ooit vanuit het gegeven dat een jaar voor een driejarige een derde deel van zijn leven is, terwijl het voor een zestigjarige slechts het zestigste deel is. Terwijl voor de achterblijvers de tijd door de regelmaat vervliegt, kan ik hem op reis ‘on hold’ zetten. De kloktijd doet er even minder toe. Je eet, drinkt, slaapt wanneer je zin hebt of wanneer het kan en niet omdat het past in een routine of een web van afspraken en verplichtingen. Geen dagelijks nieuws, geen mail, geen verbinding zijn – als je eenmaal over de ontwenningsverschijnselen heen bent – een genot.

Soms denk ik aan de momenten terug dat tijd geen rol speelde. Of leek te spelen, want er is natuurlijk geen ontsnappen aan. Talloze keren dat ik op de Atlantische Oceaan of in de Andes de zon of de maan op of onder zag gaan. De buien zag komen opzetten en weer passeren.

Zaterdagmiddag was - merkwaardig genoeg - zo'n moment. Een grote hoop dampende mest herinnert mij aan Patagonië. 55 Keer met de kruiwagen 100 meter heen en weer om de hoop van de entree van de tuinen bij mijn moestuin te krijgen. Soms schijnt de zon en krui ik in een T-shirt met een slakkengangetje het lange pad op en neer. Dan roffelen witte hagelkorrels op mijn regenjack. Wat? Is het al weer half vier? Waar blijft de tijd?

Schrijver: de Thuistoerist, 23 februari 2015


Geplaatst in de categorie: tijd

3.7 met 7 stemmen 391



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Mw. Van de Wijngaard
Datum:
23 februari 2015
Chris, mooie trouvaille! Wetenschappers melden trouwens dat de tijd ook langzamer gaat naarmate je meer nieuwe dingen doet, leert & meemaakt. Voor een kind is dat dus bijna alles... Met het advies aan pensionado's: ga Spaans leren. Kweek asperges. Ga naar Patagonië ;-) And you did it! En nog geeneens pensionado. Wat nu? Je IJslands opfrissen? Een kano bouwen? We wachten op je tekst...
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
23 februari 2015
De titel is van Marcel Proust en door jou in een andere context gezet. Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Misschien komt dat, omdat je meer met van alles en nog wat bezig bent en tijd tekort komt.
Verlies nooit het contact met Indian time, de eeuwigheid, die diep in ons wortelt. Tijd is een illusie. De klok een rationele uitvinding. Mooi hoe je 55 keer met een kruiwagen vol mest je volkstuin hebt bemest. Dat je tijd weer lange tijd vergeten was. Heerlijk hé, die ontijd!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)