Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Vincent

“Goedemiddag, wij komen voor Vincent, is hij thuis?”
Een hikkende lach en twee goedmoedige glimlachen van de drie bewakers bij de toegangsbalie van het Kröller-Müller Museum straalden ons toe. ‘Ja, die is te vinden in de zalen aan het eind van de eerste gang rechts’. ‘Doet u hem onze hartelijke groeten.’

We waren speciaal gekomen voor hem. De anderen hoefden we vandaag niet te zien. Claude niet, Eduard niet, Paul (2x) niet, en ook niet Edgar. Zelfs niet Pierre-Auguste. Alleen Vincent.
Want ik was net zoekgeraakt in het nieuwe boek met een selectie van zijn brieven en zij was net, vol met impressies, terug van Musée d’ Orsay.

Wat een kleuren! Fantastisch! Wat een suggestie! Wat een lef! Wat een passie! En nog veel meer uitroeptekens.
Terwijl het een doodsaaie, loodgrijze, wintervlakke, waterkoude vrijdagmiddag was. En het gebouw zelf is ook niet bepaald een inspirationeel kunstpaleis. Nee, een bakstenen blokkendoos. Heel modern voor die tijd. Zegt men altijd. Aan mij niet besteed zeg ik altijd.
Doe mij maar de Franse slag zoals het, tijdens de opstand van de ‘Commune’ uitgebrande Palais d’ Orsay, naar het in 1900 nieuw in oude stijl gebouwde Gare d’ Orsay, tot dit treinstation in 1979 werd omgevormde tot Musée d’ Orsay.

Maar terug naar Vincent. De oudere broer van Theo. Die weer overgrootvader was van de wreed vermoorde filmer en tv-maker.
Vincent heeft maar een kleine tien jaar geschilderd!
Maar wat een intense tien jaar moet dat geweest zijn.
Beethoven componeerde 9 symfonieën en Vincent maakte 900 composities op canvas. En verkocht (g)een enkel schilderij.

Wij, in de blokkendozen, waren intensief in onderzoek naar ‘het geheim van Vincent’ of ‘de Van Gogh Code’ om daar natuurlijk een wereld bestseller over te schrijven. Maak je borst maar nat Dan Brown. Here we come.

Na een kleine twee uurtjes waren we vol. Alles van hem gezien, besproken, geabsorbeerd, ingeademd, uitgewisseld, opgerakeld, doorgesproken, aangewezen…
Nee, teruglopend naar de uitgang, realiseerden we ons dat we het lelijkste van al zijn werk hadden gemist: de Aardappeleters.
Dus weer de gang in en speciaal vanwege de beroemdheid van dit misbaksel extra geconcentreerde aandacht opgebracht voor de Nuenense boerenfamilie De Groot aan tafel.

Bij V. merkten we op dat hij meedogenloos, opsmukwars, linea recta registreert en verbeeldt wat hij ziet-voelt-begrijpt als één totaalpakket van perceptie. Niet om ook maar iemand te behagen.
Maar wel voor antisnobisten om te bevatten, te herkennen, de zintuigen te openen, de vooroordelen te ontkrachten, de waas van de waan te doorbreken.

Buiten gekomen bleken onze zintuigen op scherp gezet te zijn.
De kleuren waren anders, voller, uitgesprokener.
De vormen waren grotesker, absurder, karikaturaler.
De natuur was levendiger, grootser, doorademd.
Het vale zonnetje bleek een blinkend gouden reuzenster van 1,4 miljoen kilometer doorsnee te zijn, waarvan het licht gefilterd werd door de dichte laag waterdamp van het wolkendek.

Veranderd reden we huiswaarts…

Schrijver: Ton Hettema, 14 maart 2015


Geplaatst in de categorie: schilderkunst

3.2 met 4 stemmen 270



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
19 maart 2015
Zeer terzake en relevante aanvulling, waarde JR!
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
14 maart 2015
Het begin is steengoed hilarisch. Ik was er ooit ook en inderdaad, een foeilelijk museum, maar wel inhoudelijk met veel schoons behangen.
Hangt 'De Aardappeleters' daar echt? Ik meen me inderdaad te herinneren van wel. Lelijke trollen in een grot, maar Vincent had hen juist daarom zeer lief, omdat hij zelf ook een bonkige boerenkop had en hij deelde in hun armoede.
Het Van Gogh Museum zal die patateters graag binnen halen. Vincent deed nergens concessies aan en dat maakt zijn kunst zo rauw en goudeerlijk. Er valt altijd weer iets nieuws aan zijn werk te ontdekken. In wezen is hij een mysticus pur sang. De prediker, die hij eens wilde worden, heeft hij in zijn werk verwerkt.
Mooi hoe je aangeeft, dat je na het zien van zijn werk scherper bent gaan kijken, alsof je positief stoned geworden bent of net als in het geval van Vincent lyrisch manisch kunstzinnig. Grappig dat je e-mailadres 'zonnet' is, terwijl je over een 'zonnetje' schreef en de zon de grootste inspiratiebron van Vincent was.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)