Vuilcontainer
Onze buren houden ons altijd bij de les. Vrijdag werd er bij ons op het raam geklopt. Een vrolijk lachende buurman stond voor ons raam. Ik stak mijn vinger op, zodat hij wist dat ik eraan kwam. Ik zag aan zijn beweging dat hij doorliep naar onze schuur. De voordeur wordt bij ons alleen open gedaan voor de 'visite'. Al het 'gewone' bezoek komt achterom.
Toen ik de schuurdeur opende, vertelde mijn buurman dat 'de bak' die avond naar buiten moest omdat hij zaterdag geleegd zou worden. 'De bak' is straattaal voor onze vuilcontainer. Ik lachte en bedankte hem dat hij de moeite had genomen ons hierover te informeren. Maandag moet onze bak normaliter naar de straatkant gereden worden. Maar maandag gaat onze Koning op pad. En dan zitten de vuilnismannen denk ik aan hun welverdiende bier.
Wij hebben een grote grijze container waar vier jaar geleden ineens een wandje in werd gedrukt. De voorste ruimte is sindsdien bedoeld voor plastic en de achterste voor restafval. Zoals u misschien al het voorgaande had opgemaakt, hoor ik niet tot het meest gedisciplineerde gedeelte van onze samenleving.
Het scheiden van afval is matig georganiseerd in ons huishouden. Ik ben meer van de oude stempel, die alles nog in een stevige grijze vuilniszak wil drukken. En het liefst diezelfde dag nog aan de straat wil zetten. Maar tijden veranderen en het afval dus ook.
We moeten verpakkingsmateriaal, zakjes en ander afval van plastic in de voorste ruimte doen. In de huiskamer begint het feest natuurlijk al. De gewone pedaalemmer is dan bestemd voor het restafval. En er moest ergens een bak komen voor het plastic afval. Nu weet ik niet hoe u dat doet, maar twee pedaalemmers in mijn open keuken vind ik geen gezicht. Dus in een deurtje hebben we twee bakjes gefrommeld die open gaan, wanneer het deurtje dat ook doet. Een redelijke oplossing. Ware het niet, dat die rottige bakjes altijd zo snel vol zijn. En dat betekent dat manlief weer een loopje naar de container mag gaan maken. Tweemaal per dag sta ik met de klep van onze container in mijn hand om er iets in te gooien.
Wanneer u een enorme fanatieke afvalscheider bent, kunt u ook nog de etensresten bij het tuinafval doen, om zo nog bewuster met het milieu om te gaan. De naar mijn mening doorgedraaide milieuliefhebber kan ook nóg een stap verder gaan.
Neem bijvoorbeeld een theezakje. Het nietje van het theezakjes kan bij het restafval. De theeblaadjes mogen in de groenbak en het papieren labeltje mag bij het oud papier. Want dat verzamelen we natuurlijk ook nog. Maar wie op deze manier verzamelt, kan geen andere hobby's hebben.
Die vrijdagavond had ik de bak naar de straatkant gerold. Heel de nacht had hij fier staan wachten op zijn leging. Zaterdag liep ik rond het middaguur over het wandelpad van de middenberm in onze wijk. Toevallig stond de vuilnisauto hier in de straat om de bakken te legen. De vuilnismannen in fel gele pakken hadden de vaart er lekker in. Het aantal auto's achter de vachtwagen was desondanks flink opgelopen. Toen ik in de buurt van de vrachtauto over het pad, liep hoorde ik een klap. Eén vuilnisman liet een container omvallen. De straat lag vol met afval en de man bukte zich meteen om de aanzienlijke berg weer op te ruimen.
Omdat ik niet van ramptoerisme houd, liep ik gestaag door, zonder opvallend te kijken. Tot mijn verbazing kwamen twee mensen hun huis uit om te kijken wat er was gebeurd. Toen ze het zagen, leken ze geamuseerd te blijven staan. Dit om te bekijken hoe de man met zijn handen het afval van de straat pakte en terug in de bak gooide. Zijn twee collega's kwamen hem snel helpen en het tafereel was eigenlijk weer snel verdwenen.
Ik verplaatste me in de vuilnisman, die heel de dag gescheiden afval in de vrachtauto had staan kieperen. Zou hij thuis aan zijn vrouw vertellen wat hem was overkomen? Niet dat er wat mij betreft enige reden tot schaamte was voor de vuilnisman. De naar buiten gesnelde en uitgebreid kijkende buurtbewoners mogen zich wel eens achter de oren krabben.
Toen de rij auto's was doorgereden en de rust weer was wedergekeerd, stak ik de straat over. Onder mijn voeten zag ik een uitgedroogd theezakje liggen. Dit moest uit de container zijn gekomen. In een reflex wilde ik het oprapen. Ik denk uit een gevoel van medelijden voor de vuilnisman. Maar mijn hersens corrigeerden mij.
Het niet-gescheiden zakje lag er best.
gmail.comGeplaatst in de categorie: milieu
Vuilcontainer
188
Geef je reactie op deze inzending:
Ik heb smakelijk gelachen.