Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Bloedende tepels

In het donker bereiken we de top van de Pieterberg. Met het licht van mijn mobiel lees ik de laatste aanwijzingen in het boekje. Chris ziet in het vlammetje van zijn aansteker karige woorden in steen. Brandt haast zijn vingers. Hadden restaurants en bars verwacht. Een bruisend leven. Dit is het dus. Hier moeten we het mee doen. We huilen en schreeuwen alle pijnlijke kilometers vanaf de berg over Maastricht uit. In krachtige omhelzing. Diep gaan, versterkt vriendschap.

Midden in de nacht lasagne op Het Vrijthof. Grote glazen Westmalle Dubbel. Schoenen dampend onder de tafel. De middag ervoor gaf Chris me nog een blarenbehandeling op een vol Limburgs terras. Voet op de tafel. Achter een menukaart. Al had dat van mij niet per se gehoeven. Als Quasimodo liep ik langs gezellige tafels. We lachen nogmaals om het korte rokje voor me dat me erdoorheen sleepte op de brug. Een bankje bij het politiebureau waar ik echt even moest zitten. Totaal van de planeet. Vijf minuten. De avond viel immers als een parachute naar beneden.

Met hangen en wurgen strompelt Chris naar de EHBO-post op 43 kilometer. Onze eerste Kennedymars van tachtig. Een stukje over de helft. Zijn enkel. Er moet een grote brandweerman aan te pas komen. Tillen hem samen op een bank. Hij heeft er achteraf niets van gemerkt. Helemaal weg. De behandeling aan zijn voet duurt lang. Op het eind komt hij nauwelijks vooruit. De steile heuvels van de Posbank. Ga op zoek naar wandelstokken. Het mag een wonder heten dat we het halen. Zijn euforisch. Proosten aan de bar. De grote stokken rusten tussen de barkrukken. Krukken onder elkaar.

Spuug al mijn frustraties in mijn mobiel. Deze Kennedymars in Blokker loop ik alleen. Toch is mijn maat bij me. Vier rondes, een zogenaamd klaverblad. Verkeerde pijlen gevolgd. Zit helemaal stuk. Wil niet meer. Ben gebroken. Thuis achter zijn computer tovert hij de route tevoorschijn. Kilometers lang begeleidt hij me naar de finish. Buiten de comfortzone begint het ware leven.

Paaszaterdag, de prachtige Kennedymars van Sittard. Chris schreeuwt het uit op 67 kilometer. Uitstralende zenuwpijn in de rechtervoet. Moet regelmatig stoppen. Het wordt steeds erger. Ik wil het halen. Wil dat wij het halen. Hij vermoedt dat hij op moet geven. Op een bankje schud ik de oplossing uit mijn schoen. 'Kun je op sokken lopen?' Dat ziet hij niet zo zitten. 'Welke maat heb je?' Met elkaars rechterschoen lopen we verder. Hij gaat als een kievit. Ik bezwijk langzaam onder zijn rugzak.

Vandaag staat Weert op het programma. Een nieuwe grens. Kennedymars binnen twaalf uur. Zoals vaak kom ik naar hem, halen we Chinees en tape ik zijn voeten. Na een aanloopje zullen we twaalf rondes van ruim zes kilometer moeten lopen. Chris gaat als een speer. Deze tocht is het ieder voor zich. Blijf maar net onder de rondetijden. Voel me als een schaatser die langzaam prijs geeft. De halve mars in ongeveer zes uur. Dan gaat het licht uit. Wanneer ik de zevende ronde inga, zwaait de voordeur van Chris' wagen open. Hij zit rustig aan een halve liter bier en zegt:

'Ik zit er al drie kwartier in. Kan het makkelijk halen. Maar heb gewoon geen zin meer. Goed voor mij om eens een grens te stellen. Heb mijn nummer al ingeleverd. Maar, loop maar door. Ik ga slapen.' Verbaasd ga ik verder. Deze ronde komt er van alles in me voorbij. Steeds meer mensen halen me in. De schitterende ronde wordt steeds saaier. De nacht steeds zwarter. Ook ik hak de knoop door. Heerlijk om eens te zeggen dat het genoeg is.

Blijf bij hem slapen. Paar uurtjes. Geschrokken vertelt hij van zijn bloedende tepels onder de douche. Een nieuw fenomeen. Weer thuis belt hij me op. Zoals iedereen tegenwoordig heeft hij Google, de huisdokter geraadpleegd. Van het ergste gaat hij niet uit. Het blijkt een veel voorkomend probleem bij wandelaars. Het schuren. Veel lopers plakken tepels af.

'Natuurlijk tape ik de volgende keer ook je tepels!' zeg ik lachend. Als ik ophang, voel ik ineens ook mijn rechter. Zie twee schaafplekjes. We hebben een bijzondere vriendschap.


Zie ook: http://www.reneturk.nl

Schrijver: René Turk, 2 juni 2015


Geplaatst in de categorie: vriendschap

4.0 met 1 stemmen 475



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
2 juni 2015
Spannend verhaal, maar waarom beulen jullie jezelf zo af? Dat kun je geen sport meer noemen, maar eerder masochisme, al genieten jullie tussen de hardren-regels door wel van dampende lasagna, nasi goreng speciaal en verkwikkende Westmalle. Bloedende tepels van het schuren, echt een eyeopener. Nog even en ik ga het als stigmata bekijken!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)