Gift
Ik weet niet hoe het met u zit, maar eigenlijk ben ik al dood. Tenminste, als ik de commercials van de laatste tijd moet geloven.
Eerst zat ik niets vermoedend, met mijn hand in een bak paprikachips. Op televisie zag ik een helder kijkende mevrouw, in badpak. Ze zei tegen ineens tegen me: 'Dat dacht ik dus ook.' Ik had even gemist wat ze bedoelde. Maar het bleek, dat ik er aan moest denken, dat ik binnenkort ook een donorlong nodig had.
Of moest ik hem nou geven?
Een beetje uit het veld geslagen, propte ik nog een handje zoutjes in mijn mond. Maar traag kauwend, keek ik nu in de betraande ogen van een Afrikaanse vrouw. Haar dochtertje was zojuist overleden aan Aids. Of ik dat wilde voorkomen door een overschrijving te doen? Dat werd me met omwegen gevraagd, door het Aidsfonds.
U moet begrijpen, het was half elf in de avond en ik zat op de bank om te relaxen. Niet om al het leed van de wereld, geconcentreerd in me op te nemen. Ik bedacht me ook nog dat ik enkele dagen daarvoor, was gebeld door het Oranjefonds. De telefoniste vroeg of ik misschien de mevrouw was, met een Indonesische naam, die dit nummer had opgegeven. Toen ik haar kort en bondig uitlegde, dat het incassobureau dat ook elke twee weken aan me vroeg, snapte ze dat er iets niet klopte. Maar voor de telefoniste maakte het weinig uit, of ik wel of niet die mevrouw was. Ze pakte gewoon door en vroeg me of ik weleens op de burendag was geweest? Even werd ik enthousiast, want ik vind het wel goed dat er zoiets bestaat. Dat was direct de valkuil, want de telefoniste vroeg direct, of ik dan ook 'vriend van het Oranjefonds' wilde worden.
Ik hapte naar adem.
Een fonds dat burendag organiseert en mensen die geld doneren 'vriend' noemt. Een andere stichting zoekt donoren, maar suggereert dat jij binnenkort op die andere stoel zit. En een fonds dat de gevolgen toont van Aids om je te laten doneren.
Via de dreigende marketing, een gulle gift lospeuteren. Er bekruipt mij telkens, een naar gevoel.
Geplaatst in de categorie: welzijn