Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Flarden van een treingesprek

Een jongeman en jonge vrouw zijn al pratend aan twee zijden van het gangpad gaan zitten en ik zit achter de vrouw en vang flarden op.

Het is een gezellig gesprek. Het gaat over ouders. Zeg maar, het gewoonlijke geneuzel. ‘Mijn moeder is zestig,’ vang ik op en ik heb sterk de indruk dat ze ook vertelt hoe oud haar vader is. Maar langzaam neemt het gesprek een ernstiger wending.

‘Mijn vader was soms hartstikke gek’, legt de jongen uit. ‘Hij liep soms zomaar de tuin in, de straat op met één schoen aan, schreeuwend. Ik moest hem dan weer naar binnen halen.’ De vader ging wel normaal naar zijn werk. ‘Ik denk dat mijn moeder blij was als hij naar zijn werk ging, want dan hoefde ze niet voor hem te zorgen.’

‘Hij werkte bij een waterschap. Hij ging dan bij boeren langs. Op zijn werk functioneerde hij wel normaal. Althans, er werd nooit iets gezegd. Hij heeft altijd gewerkt.’ Het zijn flarden.

En dan gaat het ineens over Tolstoi. ‘Ik lees Oorlog en Vrede,’ zegt de jongeman, en zij reageert verheugd: ‘Dat is een prachtige film.’ Maar hij leest echt het boek. ‘Is het niet heel dik?’ ‘Dat valt wel mee. Er staat veel geneuzel in van de families, ze zijn van adel, met veel beschrijvingen van wie is wie en wie heeft wat. Maar de stukken over de oorlog, zie zijn wel hartstikke goed.’

De trein stopt. Ik loop achter hen aan naar het beroemde perron 2 van Ede Staal. Het station waar je aankomt en waar je weg gaat.

Schrijver: Jan R. Lønsing
3 december 2015


Geplaatst in de categorie: familie

4.5 met 6 stemmen 263



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
An Terlouw
Datum:
4 december 2015
Het zijn de gewone dingen die de dag een kleurtje geven Jan.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)