Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

De grote school

Iedereen kijkt er reikhalzend naar uit. Een nieuwe lente hangt boven het schoolplein. De laatste maanden, de grote school lonkt. Niemand kan nog wachten. Behalve ik. In mij woont diepe teleurstelling. Ik voel op mijn klompen aan dat de hechte groep die wij zijn als visvoer in een aquarium uit elkaar zal drijven.

Een eeuwigheid later sta ik met vreemde mensen op de houten planken van een provisorische dansvloer. De groep dansers onderverdeeld in kleine groepjes. Vrolijke klanken klinken uit de speakers. Iedereen zingt uitbundig mee. De opdracht simpel: als je er genoeg van hebt, sluit je de cirkel en ga je naar een andere cirkel, die leuker oogt. Om me heen zie ik speelse chaos. Overal komt vers bloed. En ik? De dertig al gepasseerd, knijp haast in de handen van de dansers aan weerszijden van mij. Ik durf gewoon niet. Als de muziek stilvalt, omarm ik de mensen om me heen in de hoek van de zaal. Daar waar ik begon.

Boeddha vat het lijden van de mens verrekte handig samen. Woede, verlangen en onwetendheid. Oftewel, de drie vergiften. Van jongs af aan zitten boeddhistische monniken in lotus om grip te krijgen op hun leed. In hun adem smelt de woede, zien ze in dat verlangen niet voor niets met 'ver' begint en accepteren ze langzaam dat het leven geen garanties kent.

Deze week stormt ineens mijn buurvrouw naar buiten. Het geklepper van mijn brievenbus klonk voor haar als haar deurbel. De vrouw met wie ik vanaf onze eerste ontmoeting meteen tot diep in de nacht sprak, zegt moeizaam dat ze gaat verhuizen. De vrouw met wie ik over zaken sprak waarvan ik niet wist dat ik ze in me had, gaat een andere weg. De vrouw die mijn weten aanboorde, verlaat de cirkel. Het tegeltje van de goede buur, blijkt een waarheid als een koe.

Ik open mijn rugzak en leg de krieltjes, tomaatjes, waterkers en zalm op haar tafel. Zij vist nog een paprika uit haar koelkast. We slaan samen aan het koken. Gieren het uit. Even later aan tafel besef ik dat dit laatste avondmaal misschien wel onze beste ontmoeting ooit is.

Thuis komen tranen. Klim ik weer die zolder op. Tel ik weer mijn ademteugen op het bankje.

De veertiger met zijn onwetendheid.


Zie ook: http://www.reneturk.nl

Schrijver: René Turk, 16 februari 2016


Geplaatst in de categorie: afscheid

3.2 met 4 stemmen 163



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)