EMOTIE

Vandaag wil ik graag iets schrijven over emotie, vandaar de titel.
Lachen, huilen, zingen, dansen, muziek, verhalen, kunst. Dat soort dingen.

Sinds ik als jongetje klassieke muziek hoorde en voelde, wist ik dat deze kracht die bezit van me nam, die me kon meevoeren en optillen, die me kon ontroeren en vreugdevol maken, superieur was aan alledaagse drijfveren als: huiswerk maken, boodschappen doen, en allerlei mondaine dagelijkse bezigheden verrichten waar iedereen zich mee bezig leek te houden. Vaak vroeg ik me af waarom mensen het ooit in hun hoofd haalden om door het leven te gaan zonder de hulp van die enorme kracht van emotie bij hun acties te betrekken.

Zinloos vond ik het om iets te doen als ik die energie, dat vervullende licht, die leidende warmte niet kon voelen.
Maar ik leefde in het babyboom tijdperk van plicht en discipline, waarin zin of betekenis niet in gevoel, wel in nut en noodzaak gevonden moest worden.

Als ik vrij was van werkjes en taken, en het bijna altijd overvolle huis even leeg was, zette ik een favoriet muziekje op en begon hartstochtelijk te dirigeren.
Zonder remmingen, uitbundig, theatraal, met precieze en dwingende gebaren voor de imaginaire muzikanten.
Ongeacht of het alleen een pianist was die Chopin zat te spelen (polonaise as-groot opus 53) of een heel orkest dat Smetana's Moldau of Schubert's Unvollendete vertolkte, ik was de geleider die de bliksem door me heen voelde flitsen.

Uit ervaring bleek me dat het meest nabije instrument waarmee ik met die emotie kon zijn de stem was. Zingen was heerlijk, bevrijdend, vervoerend en meeslepend, maar ook verbeeldend, alsof je met de klanken in de lucht kon schilderen en hele scenes kon oproepen, die anderen misschien konden zien.

Dat was dus een belangrijke ontdekking: dat de stem met emotie te maken had. Dat de stem een machientje of instrument is in mijn lichaam dat samenwerkt met de energie die emotie heet. Waarom voelde ik dan ook die opborreling als ik de sprookjes van Grimm zat te lezen? Als ik bepaalde 'stukjes' op de piano speelde en soms zelfs als ik voetbalde?

Het antwoord dat ik vond was dat het mechanisme van de keel als een soort turbo-drive ingeschakeld kon zijn bij al die activiteiten om die naar een hoger plan te tillen. Toen zag ik ook de verbinding tussen de begrippen emotie, motief en motivatie, en begreep ik dat ik (en wellicht heel veel anderen die immers eenzelfde lichaam hebben) pas gemotiveerd was om iets 'met hart en ziel' en niet 'schoorvoetend' te doen als die turbo-drive van de keel meedeed. Dan kon ik geroerd zijn, ontroerd, vervoerd.

Het luistert echter heel nauw. Het inschakelen gebeurt niet op commando. Je kunt het niet forceren. Zoals duidelijk wordt als je een gedicht probeert te schrijven of een muziekstuk probeert te componeren, is het een subtiel proces van geven en ontvangen; een samenspel tussen je eigen inspanning om uit te reiken naar iets bijzonders en de gratie van die fijnzinnige kracht om je te helpen boven je mondaine zelf uit te stijgen.

Wat zei onze goede vriend Ludwig ook al weer?
Negentig procent transpiratie en tien procent inspiratie.
En zijn vriend Goethe?
Oefening baart meesterschap.

kunst meesterschap k meesterschap keel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 9 stemmen 150