Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Linda

Ik had haar al eens eerder zien lopen. We zeiden elkaar ook regelmatig gedag. In de straat waar we wonen en ook op het schoolplein van onze kinderen. Ze was het type contact, waarvan je ongeveer weet waar ze woont. Om de hoek, in één van de huizen daar. 

Welke precies weet ik na vandaag nog niet.

De laatste dagen dat we elkaar begroetten, kreeg ik al het gevoel dat er iets ging gebeuren. Misschien wel een gesprek. Of wat onnozele uitwisselingen over het weer. U kent ze wel: 'beter droog en grijs dan nat en grijs haha.' Maar in elk geval een verwachtingsvol gevoel.

Toevallig zagen we elkaar ook deze ochtend. Ik had mijn zoon net achter gelaten in zijn klas en op weg naar mijn auto kwam ze aanlopen. Net als andere dagen, glimlachte ze eerst naar me voordat ze iets zei. Ik had me al eens afgevraagd of ze dat uit onzekerheid deed. Haar blonde haren had ze in een staartje. 

Ze zag er verzorgd uit, maar ze had niet veel tijd gehad.

Meestal had ik het initiatief in onze begroetingsrelatie. 
'Goede morgen' zei ik nu ook vriendelijk maar kordaat. Het was misschien wel de beste 'Goede morgen' die ik aan haar had gericht. Er zat veel persoonlijkheid van me in deze keer. Twee seconde was het stil, ze glimlachte en zei me ook gedag. Het gekke is, dat ik niet meer precies weet wat ze zei. 'Hoi' of 'Morgen' of hetzelfde als ik. Maar misschien was ik te druk bezig, om haar uitstraling in me op te nemen. 

Ik wilde u zo graag over haar vertellen.

Het verloop van de ochtend, verliep daarna ook vlekkeloos. Mijn auto moest naar de garage. De afspraak was bekend en ik begon aan een korte wandeling naar huis. Omdat het mijn vrije dag was, besloot ik een lekker ontbijtje te halen. Ik ging de supermarkt in. Met een mandje in mijn hand en een ontspannen blik legde ik zonder twijfels spullen in mijn mand. Als u me kent, weet u dat ik niet altijd ontspannen ben, als ik boodschappen doe.

Vandaag wel.

Toen ik besloot crackers te kopen gebeurde het. Ik sloeg het pad in, waar de crackers lagen en daar stond ze. Net voordat het tot me doordrong dat zij het was, draaide ze van de schappen naar mij toe. Ik kan me haar gezichtsuitdrukking niet voor de geest halen. Maar geschrokken was ze allerminst. Ik had haar straal voorbij kunnen lopen, maar dan had de begroetingsrelatie op zijn minst onder druk komen te staan. 

En dat wilde ik natuurlijk niet.

'Hoi' zei ik tegen haar. De toon bevatte dat bekende 'hee, jij weer!' geluid. Een beetje zangerig, maar niet doorgevoerd tot het irritante. Ze kwam helemaal tot stilstand. Ze leek me niet ongemakkelijk. Ik was nu wel erg gefocust op haar lichaamstaal en gezichtsuitdrukking. Ik kon het niet helpen weet u. Dit was een belangrijk moment! Werd onze prettige verstandhouding hier en op dit moment verbeterd?

Toen gebeurde het bijzondere.

Ze keek me met diezelfde herkenbare glimlach aan. Ineens voelde ik dat ik mijn hand uitstak. Gelukkig zag ze het. Ikzelf zag het niet eens. Ze gaf me eigenlijk heel natuurlijk haar hand. Toen ik die vastpakte, voelde haar hand meer dan ontspannen. Het was Godzijdank, ook niet zo'n slappe hand.

Ik kneep zachtjes, doch mannelijk in haar hand en zei mijn naam. Vrijwel direct zei ze die van haar, zacht maar goed verstaanbaar: 'Linda'.
 
Het moment was net zo snel voorbij, als dat het begonnen was. Onze handen waren weer waar ze hoorde en we kletsten nog wat. Voor een eerste keer liep het gesprek vrij soepel. We vertelden aan elkaar hoeveel kinderen we hadden en hoe lang we al in de buurt woonden. Toen ze 'Dertien jaar' zei, leek er een soort beschaming door te klinken. 

Het hele moment moet een paar minuten geduurd hebben. Niet veel later zag ik haar bij de kassa staan. Ze was niet veel veranderd in mijn ogen. Maar ze was wel ineens Linda.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 17 april 2016


Geplaatst in de categorie: vrouwen

4.5 met 2 stemmen 388



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
An Terlouw
Datum:
17 april 2016
Mooi Gustaf.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
17 april 2016
Bij de naam 'Linda' denk ook ik automatisch aan Linda de Mol en haar onzinnige, duur papier verspillende tijdschrift. Het is lente, Gustaf, de hormonen gieren weer door onze lichamen, dus wees alert, want een niet bedoeld slippertje is snel gemaakt, met veel verwarring en verdriet als gevolg. Al gun ik jou je Linda, meestal zijn zulke kliks onverstandig en ga je er al gauw van over je nek. De naam 'Linda' ademt onschuld uit, maar ik waarschuw je, veel helse bitches zijn undercover!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)