Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Woorden (De Confrontatie)

Op zondag werd ik met mijn dagcolumn 'Woorden' geconfronteerd, de dag waarop de column ook online kwam op deze site. De gedachte dat het heden zo intens verbonden is met het verleden. Steeds maar weer die blik terug op de momenten waarop we eigenlijk zouden moet 'leven'.

Het gebeurde erg onverwacht. Ik was me tijdens de situatie nog niet bewust, wat me gebeurde. Als een boemerang in de tijd knalde de situatie later spontaan bij me binnen. En u gelooft het of niet, maar ik besloot de genoemde column die ik had geschreven nog eens door te lezen. Niet op deze site, maar privé. Had ik nog scherper kunnen zijn? Deelde ik werkelijk wat ik bedoel met wat ik schrijf?

En toen gebeurde het dus. Ik had de column gelezen en was nog steeds tevreden. Enkele minuten daarna viel me in wat me was gebeurd vandaag. Na het avondeten beloofde ik mijn twee oudste kinderen, dat we nog even zouden gaan fietsen. Toen het Donald Duck toetje naar binnen werd gelepeld, ontstond er een gejuich in de huiskamer.
Heerlijk wanneer zoiets simpels tot zo'n vrolijkheid kan leiden. De onbevangenheid van een kind, waarom zijn wij het verloren?

Zo gezegd zo gedaan. Ik zette mijn dochter achterop in een kinderzitje. Mijn oudste zoon kan inmiddels goed zelf fietsen. Hij wil het liefste op de weg fietsen en kan dat ook redelijk goed. Als vader probeer ik zijn focus op het fietsen te houden. Hij is een meester in het stellen van vragen en voor een vijfjarige kan hij behoorlijk wijs zijn. Ik vind het vaak interessant om daar op in te gaan, maar niet tijdens het fietsen heb ik mijzelf verteld. De concentratie op het gesprek zorgt voor een mindere focus op het fietsen. Het eerste rondje 'op de weg' ging ik vrolijk kletsend met hem in gesprek. Maar hoe meer communicatie, hoe meer gezwabber en ongecontroleerd getrap op de pedalen. Ook werd mijn 'Nu stoppen!' niet meteen uitgevoerd. Hij vergat hoe hij moest remmen en zijn schoenzolen schoven over de tegels. Gelukkig kwam hij nog net op tijd tot stilstand.

Een wijze les voor vader.

We moeten ruim over de helft zijn geweest. Ik had weer naar hem gekeken en gedacht: 'Kijk mijn zoon kan fietsen, de wereld ligt aan zijn voeten!' Zo meteen ontdekt hij de vrijheid en gaat hij zijn eigen weg. Maar voor een stoplicht gebeurde wat ik graag wil vertellen. Mijn zoon had de hele dag gevraagd om met me te gaan fietsen. Door de drukke dag was het opgeschoven. Met het gejuich voordat we vertrokken, werd voor mij nog eens onderstreept hoe graag hij dat wilde. Maar nu zei mijn zoon ineens: 'Papa, wat gaan we straks doen als we terug zijn?'
Ik haperde en keek naar hem. Ik moest even nadenken hoe ik hierop moest antwoorden. Mijn dochter zat op mijn rug te kloppen. Ik wilde helemaal niet, dat mijn zoontje van maar vijf jaar zich druk maakte over de toekomst. Juist een kleuter zou helemaal in het heden moeten kunnen leven! Het werd 'groen' en we begonnen weer te fietsen.

Ik overtrad mijn eigen regels en begon toch een gesprek. Het voelde als een noodstitiatie. Maar hoe leg je een kleuter, die net kan fietsen, uit dat hij niet naar de toekomst zou moeten kijken? Terwijl ik eraan begonnen was, merkte ik, dat ik een volledig verkeerde inschatting had gemaakt. Mijn zoontje had totaal geen besef van heden en toekomst. Het goed bedoelend zei ik tegen hem: 'Lieverd, probeer maar niet meer te denken wat je hierna gaat doen. Geniet van waar je mee bezig bent, kijk niet vooruit.' Ik hoorde mijn woorden uit mijn mond verdwijnen en richting mijn zoon gaan. Voordat ze er waren, voelde het alsof hij door mij werd blootgesteld aan de volwassen wereld. Het tegenovergestelde van wat ik wilde, gebeurde. Ik zag zijn teleurstelling. En dus geen blijdschap om mijn wijsheid te genieten van het fietsen. Hij had zo'n zin om nog straks nog meer met zijn papa te doen.

En ik maar bezorgd zijn, om de toekomst.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 27 juni 2016


Geplaatst in de categorie: kinderen

3.8 met 4 stemmen 242



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
An Terlouw
Datum:
28 juni 2016
Een HEERLIJKE ongedwongen column, die ik met een glimlach twee maal heb gelezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)