Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Bootjes

Het was al een tijd geleden dat ik écht een horizon gezien had. En de enige echte horizon is voor mij toch die van de zee. Ja, die schilderachtige wolken met koeien eronder en een schamel zonnetje, zijn ook prachtig. Toch heb ik bij een uitzicht midden in het land altijd het gevoel dat ik geblokkeerd word in mijn verlangens. Het voelt nooit als een horizon. Maar als een tijdelijk uitzicht dat steeds verandert.

De horizon aan zee heeft dat voor mij wel. Ten eerste is hij breed. Je voelt dat de aarde rond is. Als ik mijn hoofd van links naar rechts beweeg krult de horizon om me heen. Ik zit in de cockpit die het einde van de wereld ziet.
Daarnaast is een zee-horizon natuurlijker. Geen beton, plastic, hoogspanningskabels of andere functionele, maar horizon-blokkerende dingen.

Ook de verschillen van ochtend, middag en avond en de verschillende jaargetijde hebben meer invloed op het uitzicht aan zee. De natuurlijke elementen zijn veranderlijk. De lichtval en de kleuren spelen met het vermogen te bevatten wat je ziet. Je beeld deint en beweegt. De zon gaat weg en komt, wolken trekken voorbij of worden mist. In het land valt het niet op dat het de natuur is die bepaalt.

De geluiden van de mensen en de auto's op de achtergrond verstillen bij het beeld. Ze zijn er wel. Maar eenmaal rustig samengesmolten met de gedachtes, die aangewakkerd worden met het uitzicht, klinkt het als vredig zoeven. Een bijna vanzelfsprekende mengelmoes. Het doet me een beetje denken aan het geluid, dat je nog net mee krijgt voor je in slaap valt. Je voelt dat je je hebt overgegeven aan je vermoeidheid. En het geluid in of om je huis neemt je mee, je diepe slaap in.

De horizon en ik.

De ‘menselijke creatie’ die wel bestaat in dit beeld, zijn de containerschepen in de verte op zee. Ze varen rustig voorbij. Ze geven ons alleen maar een indruk hoe klein alles is wat wij creëren met materialen. Boten met stapels containers zijn minutieus in de verte. Ze stellen niks voor in dit machtige beeld van de strakgetrokken lijn aan het einde van het uitzicht. Figuranten in de natuur. Nee. Eigenlijk zijn het gewoon bootjes. Drijvend in de verte, om ons eraan te herinneren dat we nietig zijn.

Schrijver: Gustaf Kreuz, 29 augustus 2016


Geplaatst in de categorie: natuur

3.4 met 8 stemmen 134



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)