Kijken naar iets dat nog niet zichtbaar is

Kwam het door een column van Gustaf Kreuz over de dood, die hij las? Maakten zijn kwetsbare woorden de poorten open voor deze zondag? Was het niet voor niets dat deze dag leeg bleef? Dat weinig hem werkelijk kon bekoren? Reserveerde zijn onderbewuste ruimte voor iets dat nog niet zichtbaar was?

Haar onverwachte telefoontje, hoewel hij dacht dat ze op reis was.

Kwam het door de energie van vandaag? Dat ieder plan een beproeving leek? De boswandeling een fietstocht werd? De fietstocht een wandeling in de buurt?
En dat dit voor hen helemaal goed was.

Hoe vaak had hij al over deze dijk gelopen, in wisselende samenstelling, alleen, of met haar. Het landschap dat steeds weer iets anders met hem deed, naarmate hij ouder werd. Hij realiseerde zich steeds vaker dat hij in de voetsporen van familie liep.

Vandaag draagt de wandeling verlies in zich. Ze weten het. Voelen het. Spreken het niet naar elkaar uit. Ze kijken door een kier, naar iets dat nog niet zichtbaar is. Tasten af. Raken voorzichtig aan. Het verlies te groot. Er komt geen korstje op.

Ze staan stil bij een schildpad. Weggedoken in haar huis. Ze lachen naar elkaar wanneer ze een teken van leven geeft. Vragen zich af wat met haar te doen. Hij tilt de wijsheid op, weet dat hij thuis op zoek zal gaan naar betekenis, loopt er een stukje mee. Voelt het harde schild. Vermoedt een warmbloedig dier. Gepantserde kwetsbaarheid. Als plots vier poten meelopen, verandert ze ineens in een soort speelgoed. Hij zet haar snel weer neer. Om de schildpad vervolgens aan haar te geven. Reptiel dat vreugde schenkt. Verder zichtbaar maakt.

Regendruppels vallen naar beneden. Geur van verkoeling. Zijn hart dat een sprongetje maakt. Niet bij haar. Zij wil terug. En ook dat is helemaal goed.

Ze vraagt hem of ze nog even naar het kerkhof gaan. Het verse graf van zijn tante, nog zonder zerk. Hij is nog niet geweest.

Eerst blindelings naar het graf van zijn andere tante. Met een schuin oog kijkt hij even naar zijn opa en oma naast haar. Ze zegt dat zijn tante sterfdag had. Hij knikt. Drie jaar alweer. Hij loopt langzaam weg. Gunt haar een moment. Die hartelijke woorden, voor zijn tante zo gewoon, voor haar onbetaalbaar. Als ze toen eens wist.

Ze lopen naar het verse graf. Hij ziet zijn tante door de aarde heen. Twee grote harten vallen op. Hoort zijn oom opnieuw grappen dat hij nu weet waar hij komt te liggen. De grap doet hem beseffen dat het kerkhof zich langzaam vult met familie. Het ontstaan van zijn eigen bedevaartsoord.

Ze mogen het hek op een kier laten staan voor nieuwe bezoekers. Lopen samen weg. Op weg naar iets dat nog niet zichtbaar is.

afscheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 6 stemmen 223