Melancholie
Melancholie
Il pleure dans mon coeur, comme il pleut sur la ville..
Het huilt in mijn hart, zoals het regent in de stad..
Dit is de beginregel van een beroemd gedicht, geschreven door Paul Verlaine.
Een poëem dat zo begint, roept een melancholische, contemplatieve stemming op, die nog tastbaarder wordt (als je daar ontvankelijk voor bent) wanneer je de getoonzette versie ervan hoort die componist Gabriel Fauré ervan maakte.
Piano en zangstem. Ik zal de link erbij zetten, hieronder.
De strekking van het gedicht is dat we vaak dingen voelen waarvan we niet begrijpen waarom we ze voelen. Er worden, door onbekende krachten, gevoelens in ons gemoed veroorzaakt, er vinden allerlei stemmingen in het weersysteem van ons binnenste plaats, waarvan we ons vaak tevergeefs afvragen waar ze vandaan komen.
Toen het net, tegen middernacht, buiten zachtjes begon te regenen, en de sfeer van het rustige en rustgevende, maar mysterieuze druppelen hier binnen begon door te dringen, realiseerde ik me dat de herfst bij uitstek in staat is om de stemming genaamd melancholie in ons mensen op te wekken. Alsof die ligt te sluimeren en wacht op het moment dat ie wordt wakker gekust door het ruisen van de regen.
De liederen van Fauré, op de sublieme gedichten van Verlaine en zijn even gevoelige tijdgenoten, hebben gezorgd voor een enorme verrijking van subtiele nuanceringen van het gevoelsleven. Dankzij hun kunstwerken die wij zingend kunnen voelen en voelend kunnen beluisteren, hebben deze fijngevoelige Fransen de diversiteit van het innerlijk landschap van de mens verder verkend en uitgebreid.
Net als, natuurlijk, de schilders, beeldhouwers, architecten en andere kunstenaars dat hebben gedaan.
Melancholie is mijns inziens een complex gevoel dat, wanneer het niet door de persoon wordt ontkend, weggedrukt of veroordeeld, een goede entree geeft naar het besef dat wij als mensen niet alleen maar te maken hebben met onze 'persoonlijke' gevoelens en emoties, maar ook de opmerkers en ontvangers zijn van 'onpersoonlijke' of misschien wel 'bovenpersoonlijke' signalen en stromingen in het krachtveld van de Aarde.
Wanneer we dit besef of dit concept tot ons door laten dringen, dan stulpen we onze antennes verder uit naar gebeurtenissen van groter belang en zetten we onze geest op het spoor van het vertalen of interpreteren van die signalen van grotere betekenis dan datgene wat zich afspeelt in de afgeslotenheid van onze zichzelf voortdurend herhalende emoties en kortsluitingen.
Dan kunnen we parels van gedichten als dit poëem van Verlaine, en gevoelsrijke composities als die van Fauré, herkennen en meevoelen als uitingen van een grotere, verfijndere perceptie.
Gevoelens zijn er voor ons om te voelen.
Wie weet wat ze beduiden?
Wie weet hoe belangrijk ze zijn?
Misschien zelfs voor iets anders dan voor ons zelf.
Is het Weltschmerz?
Zie ook: https://youtu.be/31fd3nRJgdo
Schrijver: Ton Hettema, 5 november 2016
Geplaatst in de categorie: natuur